طوفان از اینجا می‌برد پروانه‌ها را

وقتی که ویران می‌کند کاشانه‌ها را

رگ‌های دنیا پر شده از خون خورشید

کم کم حقیقت می‌دهد افسانه‌ها را

مجنون شبیه طفل تو شیدا نمی‌شود

زین پس کسی به قدر تو لیلا نمی‌شود

شأن نزول رأس تو ویرانۀ من است

دیگر مگرد شأن تو پیدا نمی‌شود

به اسبش هی زد و زلفش میان بادها گُل کرد

سکوت دشت را سرشار از عطر قرنفُل کرد

نگاهش آهوان خسته را مدهوش خود کرده است

لبانش سنگ‌های تشنه را غرق تغزُل کرد

و بسم الله رویش – صبحگاهان بنی هاشم –

بیابان‌های دنیا را پر از تحریر بلبل کرد

به موج خون رها در قتلگاهی

به سوی آسمان داری نگاهی

نمی‌افتد ز لب‌هایت نوایِ

«الهی یا الهی یا الهی»

خبر آمد که ز معشوق، خبر می‌آید

ره گشایید که یارم ز سفر می‌آید

کاش می‌شد که ببافند کمی مویم را

آب و آیینه بیارید، پدر می‌آید

عاشقان مست نشستند بگویند از تو که غزل مرثیه‌ها گفته خداوند از تو

شاعری آمده با عشق تو آغاز کند واژه در واژه در این مرثیه پرواز کند

شصت و یک سال پس از رویش باغی زیبا

خبر آمد که غریب است چراغی زیبا

در حرم هر چه که از صبر زنان کم می‌شد

از فراوانی گل‌های جهان کم می شد

با شیون و اشک و ناله بر می‌گردند

رفتند چو یاس و لاله بر می‌گردند

در قافله جای آفتابی خالی ست

افسوس که بی سه ساله بر می‌گردند

اکنون که بر دهان تو بابا لب من است

اوج دعای امشب تو تا لب من است

با چوب بدحضور یزید لعین بگو

تولیت حریم لبت با لب من است

از آن روزی که زلفت را به روی نی رها کردی

میان جان مشتاقان، قیامت ها به‌پا کردی

نمی‌دانم چه رازی بود بر لب‌های خونین‌ات؟

که نی‌های جهان را در هوایش نی‌نوا کردی

آن خیمۀ بی عمود را برپا کرد

یادی ز لب سوختۀ سقا کرد

در علقمه رفته ست سکینه از هوش

انگار ضریح ماه را پیدا کرد

نوحه سازان امشبی را نینوا خوانی کنید

اندکی ما را بگریانید و بارانی کنید

امشب ما تا که طولانی شود، خورشید را

دست بسته پشت کوه قاف، زندانی کنید