نسیم روضه وزیدن گرفته در مویت 

غروب می‌چکد از تارهای گیسویت

کجاست جای لبم روی ماه پیشانیت

چقدر فاصله افتاده بین ابرویت!

آن دسته که تا لحظۀ آخر ماندند

مردان همه در مرامشان درماندند

از بس ز اهالی زمین سر بودند

سردار شدند، چونکه بی سر ماندند

بیعت‌ها فرق می‌کنند

در شام، دست می‌دهند

در کربلا، دست می‌دهند

آئینه‌اش را آب کرد اشراق مانوسی

آینده‌اش را گفت قدّیسی: که قدّوسی

پیش تجلی‌اش همه موسای مدهوشند

این شعله را قابل نباشد هیچ فانوسی

در راه عشق مقصد آئینه ها یکی ست

میعادگاه و قبلۀ اهل ولا یکی ست

در سیر خلق، راه وصال خدا یکی ست

یعنی حقیقت نجف و کربلا یکی ست

حتی میان یک دشت کشته بی‌سر

شناختمت

سقای بی‌دست!

وقتش رسیده است که پر در بیاوری

از راز خندۀ همه سر در بیاوری

وقتش رسیده است که با روضه‌های خشک

اشکی ز چشم چند نفر در بیاوری

سوار مرکب خود سوی آب می‌رفتی

نه یکنواخت که با پیچ و تاب می‌رفتی

فرات مشکل ما را ز چشم‌های تو خواند

در آن دمی که تو با مشک آب می‌رفتی

ما گریه می‌کنیم تمامی سال را

کامل نمی‌کنیم به جز این کمال را

خورشید جلوه زار معانی است پیش خلق

چشمی که سرکشد قدحی زآن جمال را

پیامبر گله‌ها را گوش می‌کند

حسین بر می‌شمارد:

اول: نامه‌ها ..

دوم: خیمه‌ها ..

سوم: ..

بغض پیامبر می‌شکند

انگشتت کو؟!

این خرابه بوی عود می‌دهد

بوی گرمی وجود می‌دهد

دامنی دوباره خیس می‌شود

دامنی که بوی دود می‌دهد

تو از عشیرۀ نوری ز ایل مهتابی

که هر کجا بروی خاضعانه می‌تابی

لجام وحشی امواج رام دست تواند

تو از طوایف پیغمبران گردابی