یکتا گهری ز صدر دین افتده

آویزۀ عرش بر زمین افتاده

افسوس که در واقعۀ کرببلا

از خاتم انبیا نگین افتاده

نوشته‌اند سنان‌ها به تو امان ندهند

نوشته‌اند که ره را به تو نشان ندهند

نوشته‌اند به یک دیده بنگری همه را

نوشته‌اند دو روزن به آسمان ندهند

تصویر ماه را کسی از چاه می‌کشد

شب رو به کوفه می‌کند و آه می‌کشد

سمت وقوع فاجعه‌ای تازه پا گذاشت

مرد غریبه‌ای که به دروازه پا گذاشت

اسیر موج‌های سرکش تقدیر, ماهی‌ها

و می‌میرند! شایدزود, شاید دیر, ماهی‌ها

گروهی سایۀ امن خدا برنعش اقیانوس

گروهی در فریب فتنۀ تزویرماهی‌ها

گر دعوت دوست می‌شنودم آن روز

من گوی مراد می‌ربودم آن روز

آن روز که بود روز هل من ناصر

ای کاش که ناصر تو بودم آن روز

بی مشک آب گرچه لبت تر نمی‌شود

چیزی شبیه بادۀ کوثر نمی‌شود

بوسیدم از دو چشم به خون خفته‌ات ولی

دیدم که بوسه، بوسۀ مادر نمی‌شود

آمدی و شب سیاه من

عاقبت مثل روز روشن شد

همه دیدند من پدر دارم

روسیاهی نصیب دشمن شد

نماز خوف

نه با تکبیره الاحرام

که با " آخ "

     آغاز می شود 

دو دست مهربان آن سپیدار

کنار رود افتادند انگار

غم آن دست‌ها را منتشر کن

دو بیتی! دست روی دست مگذار

ماهم محل به رفعت هفت آسمان نداد

از راه نخل رفت و کسی را نشان نداد

او را امان رسید و امانم برید و رفت

عباس من به نامۀ دشمن امان نداد

باز در خاطره‌ها یاد تو، ای رهروِ عشق  شعلۀ سرکش آزادگی افروخته است 

یک جهان بر تو و بر همت و مردانگی‌ات  از سر شوق و طلب، دیده جان دوخته است   

دو بیتی، ناگهان دستان آن ماه

گلوگیر است این اندوه جانکاه

رباعی باش و بشکن بغض خود را

لا حول و لا قوه الا بالله