فکری به حال ماهی در التهاب کن

بابا! برای تشنگی من شتاب کن

دردی عمیق در رگ من تیر می‌کشد

من را برای ذبح عظیم انتخاب کن

جایی رسید قصّه که ناگه پرید تیر

خنجر به دست، سمت گلو می‌دوید تیر

زه را چنان کشید که چون خواهش امام

انداخت پشت گوش و هراسان جهید تیر

همین که دو تایی به میدان رسیدند روی دست خورشید، شش ماه دیدند به والله کارش علی اکبری بود اگر چه علی اصغرش آفریدند

چه کرده عدو با تو و حنجرت؟ که خون کرده قلب من و مادرت

چه کرده سه شعبه گلوی تو را؟ که پاشیده گردیده سرتاسرت

لب تشنه رفته آب به اینجا بیاورد یک مشک از فرات تماشا بیاورد ای نخل‌های حوصله طاقت بیاورید عبّاس رفته است که دریا بیاورد

جلوه کن در دل شب، صورت مهتاب بکش

خَم بینداز به ابرویت و محراب بکش

فکر ما نیز بکن، شانه مزن مویت را

عاشقان را به سر ِ دار ِ پُر از تاب بکش

دل شوریده نه از شور شراب آمده مست

دین و دل ساقی شیرین سخنم برده ز دست

ساغر ابروی پیوسته او محوم کرد هر که را نیستی افزود به هستی پیوست

امشبم را سحر نمی‌آید خواب در چشم تر نمی‌آید مدحش از من که بر نمی‌آید چون سکینه دگر نمی‌آید

دختر شاه، گوهر نایاب بی قرینه، درست مثل رباب

ای کرامت را تو مجلای تمام حضرتت باب الکرم بنت الکرام  

با کلام الله ناطق هم کلام ای سکینه بر کراماتت سلام

ماهی که یادگار ز پنج آفتاب بود بر چهره‌اش ز عصمت و عفّت نقاب بود  

پیوسته داشت جلوه در او صبر فاطمه آیینۀ تمام نمای رباب بود

چگونه پلک ترت میل خواب داشته باشد؟ اگر برادر تو درد آب داشته باشد

تو خواهری و برای گلوی نازک اصغر طبیعی است دلت اضطراب داشته باشد

زینب فرشته بود و پر خویش وا نکرد این کار را براى رضاى خدا نکرد

پر می‌گشود اگر، همه را باد برده بود سیمرغ بود و جلوۀ بى انتها نکرد