به زحمت تکیه بر دیوار می‌کرد گهی این جمله را تکرار می‌کرد
الهی صورتش آتش بگیرد! که با سیلی مرا بیدار می‌کرد
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
به صبح دولت من آسمان خورد غبطه
که نیمه شب به برم آفتاب می‌آید
دیده‌ای از اشکْ تر دارم، تماشا کردنی
دو صدف، صدها گهر دارم، تماشا کردنی
«فاطمه»، «امّ بنین»، «لاتَدْعُوِنّی»، آه! آه!
واژه‌هایی در نظر دارم، تماشا کردنی
به گلزار ولایت، یاس دارم
به گنج معرفت، الماس دارم
برای یاری فرزند زهرا
خدا را شاکرم، «عبّاس» دارم
ای کرببلا! چه بوی سیبی داری!
وی دشت! چه صحرای عجیبی داری؟
عالم همه با تو آشنایند ولی
با این همه، مولای غریبی داری
ای ذبح عظیم! یااباعبدالله!
مولای کریم! یااباعبدالله!
الحق که عجیب‌تر بود، قصّۀ تو
از کهف و رقیم، یااباعبدالله!
ای زندۀ عشق! ای قتیل عبرات!
آزادۀ کربلا! اسیر کربات!
ما ظلمت محضیم و تو مصباح هدی
ما غرق گناهیم و تو کشتی نجات
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
به صبح دولت من آسمان خورد غبطه
که نیمه شب به برم آفتاب می‌آید
«ای یک‌شبه هلال! چه زیبا نشسته‌ای!»
ماه منیّ و انجمن‌آرا نشسته‌ای
طوبی و سدره بر قد تو رشک می‌برند
از بس که سروْ قامت و رعنا نشسته‌ای
آب دیدم، کام عطشان توام آمد به یاد
دیدم آتش، لعل سوزان توام آمد به یاد
دوختم بر آسمان پر ستاره، چشم خویش
بر بدن، زخم فراوان توام آمد به یاد
به کربلای تو، یک کاروان دل آوردم
امانتی که تو دادی، به منزل آوردم
هزار بار به دریای غم فرو رفتم
که چند دُرّ یتیمت، به ساحل آوردم
تمام عشق من این است شاعرت باشم
وَ با دو پای پیاده مسافرت باشم
چه می‌شود که شب اربعین حرم آیم؟ کبوترت بشوم، آه! زائرت باشم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
