دوباره سینۀ سوزان سراچۀ غم شد
دوباره غم به دلم، ره گشود و همدم شد

چه شورشی و چه هنگامه و چه غوغایی‌ است؟
که هر که را نگرم در عزا و ماتم شد

هر آنکه قصۀ جانسوز کربلا بشنید
روان ز دیدۀ او اشک ماتم و غم شد

صد آه و درد وفغان، ماتم و مصیبت کیست؟
که سوگوار و عزادار خلق عالم شد

چه شد که قلب فاطمه محزون و پر الم است
چرا علی است نوحه‌گر و دل نگار خاتم شد؟

فدای آن شه مظلوم، سید الشّهدا
که در جنان به عزایش رسول اکرم شد

هلا به گوش زمان، می‌رسد ندای حسین
رسید ماه شهادت، مه محرّم شد

روان به کرب و بلا کاروان مشتاقان
خوش آن کسی که مرادش، خدای اعظم شد

در آن زمآن که خزان گلشن حسینی شد
زمانه در غم آن سیّد مکرّم شد

شفق ز داغ لاله‌رخان اشک خون می‌ریخت
فلق نظاره‌گر خون، به جای شبنم شد

فلک لباس عزا بر تنش به سوز و گداز
ملک به تعزیت آن عزای مؤلم شد

قیام سرخ حسین از برای قرآن بود
که دین ز همّت او استوار و محکم شد

نکرد بیعت با ظالم و نه تن به ذلّت داد
نه زیر بار ستم رفت و نی سرش خم شد

بماند عدل و عدالت ز خون پاک حسین
کتاب کفر و ضلالت نماند و در هم شد

بسوز «محسن صافی» که روز عاشورا
زمین کرب و بلا چشمه‌ساری از دم شد