لباس خادمی و نوکری مناسب ماست

حسین در دل طوفان خودش مراقب ماست

تمام سال، سر سفره‌اش نمک خوردیم

غذای روضۀ ارباب، قوت غالب ماست

مردم از دلواپسی بس که پریشان خاطرم

سایه‌ات تا بر سرم باشد، خدا را شاکرم

دیگر از امروز یک لحظه مشو از من جدا

تو شبیه کعبه باش و من شبیه زائرم

صد باغ غبطه می‌‌خورد، حتی به صحرا

خورشید وقتی می‌‌گذارد پا به صحرا

تا پشت پای کاروان آبی بپاشد

از عرش اعلا آمده زهرا به صحرا

نگاهم می‌کند اینجا خدا زود

و می‌گیرد در اینجا هر دعا زود

سلام اول هر روضۀ تو

دلم را می‌برد کرببلا زود

یک وقت از ما نوحه و دم را نگیری

سینه‌زنی و شور و ماتم را نگیری

خیلی میان روضه‌هایت سود کردیم

یک موقع از ما روضه و غم را نگیری

روشن شد از چراغ حسینیه طور اشک

خورشید غبطه می‌خورد اینجا به نور اشک

داود‌های مرثیه از راه می‌‌‌رسند

با آیه‌های تشنه لبی از زبور اشک

یک شب به رونمایی این شعرها بیا

در محفل صمیمی ما با حضور اشک

نگاهم می‌‌کند اینجا خدا زود

و می‌‌گیرد در اینجا هر دعا زود

سلام اول هر روضۀ تو

دلم را می‌‌برد کرببلا زود

خانه‌ای که سردر آن جای چوب پرچم است

چارچوبش تکیه گاه بانویی قامت خم است

هم چو سلمان‌ اندرونی رفتن این خانه‌ها

رزق هرکس نیست، حرف محرم و نامحرم است

دنیا پر است از نفحات نوای تو

لبیک یاحسین، به سوز صدای تو

بر نیزۀ غریبی اگر تکیه داده‌ای

عالم شنید، تا به قیامت ندای تو

جان بر کف و اشاره جانانم آرزوست

جانان هر آنچه می‌‌طلبد، آنم آرزوست

درمان درد من نبود غیر درد دوست

دردم دوا کنید که درمانم آرزوست

بر پا بشود محشر کبری شب جمعه

آید ز حرم نالۀ زهرا شب جمعه

یک هفته نگه داشته غم‌های دلش را

تا لحظۀ دیدار پسر، تا شب جمعه

در سینه‌ام شرارۀ غم موج می‌‌زند

وقتی دلم به سمت حرم موج می‌‌زند

وقت نماز جای دعای قنوت هم

فکر حرم فقط به سرم موج می‌‌زند