سرهای بر نی رفته! رفتید از جهان بالا

دنیا چه تاریک است! می‌بینید از آن بالا

ما را که در سرهایمان دف می‌زند عصیان

از دار دنیا رفته است ایمانمان بالا

عشق آمده همراه سپاهت باشد

تا شاهد آخرین پگاهت باشد

هر صحنۀ کربلا پر از زیبایی ا­ست

وقتی که خدا چشم به راهت باشد

ای مطرب دل به دل نوایی می‌زن

بر خوان عطای حق صلایی می‌زن

از دور سفینۀ نجاتی پیداست

ای غرق گناه دست و پایی می‌زن

مروۀ کرببلا حال و هوایی دارد

این سراشیبی ِ گودال منایی دارد

خبرش پر شده در دشت ز مرکب افتاد

به زمین خوردن آیینه صدایی دارد

دست خودم نبود اگرعاشقت شدم

 باورنمی‌کنم! نه؛ مگر عاشقت شدم!؟

 سینی به دست رد شدم از نونهالی‌ام

 در هیئت محل به نظر عاشقت شدم

دهان جُربزه را سخت وا گذاشته است

سری که سربه سرِ نیزه‌ها گذاشته است

قدش بلندتر از ماست ده سر و گردن،

کسی که روی سر خویش پا گذاشته است

بنا نبود سر از نی درآوَرَد آواز،

خداش خیر دهد کاین بنا گذاشته است

برادر، خواهرت بی­تاب گشته

ز جا برخیز فتح الباب گشته

به یاد تشنه‌کامی­‌هات مولا!

دل سنگ بیابان آب گشته

میخانه مگر بال و پرم را بپذیرد

تا آتش مستی جگرم را بپذیرد

ظرفیت دل در گرو پاکیِ ظرف است

ای کاش همین مختصرم را بپذیرد

در زاویهٔ گردش پیمانه نشستم

تا دستِ گدای سحرم را بپذیرد

دل سائل به نظرهای کریمانه خوش است

بر در دوست نشستن چه فقیرانه خوش است

با گدایی درش منصب شاهانه خوش است

مست ساقی شدن از گوشۀ میخانه خوش است

صفا گرفته دلم از صفای ثارالله

نوای مرغ دلم در نوای ثارلله

ز صبح روز ولادت نه، صبح روز ازل

پریده مرغ دلم در هوای ثارالله

چه خوب است آب و هوایی که دارید همیشه بهشت است جایی که دارید

الهی روی خلوتی هم نبیند شلوغی این کوچه‌هایی که دارید

به کسی کار ندارم که بهشتم لیلی است بت بتخانه و رهبان کنشتم لیلی است

خاک من خاک جنون است و سرشتم لیلی است هرچه در مکتب استاد نوشتم لیلی است