تو را آن گونه می‌نامند مولای تلاطم‌ها

و نامت غرش آبی آوای تلاطم‌ها

تو را این گونه می‌فهمند مجذوبان که اربابی

و نامت مونس هموارۀ شب‌های بی خوابی

هرمت گرفت و شعلۀ هیزم شروع شد دریا تو را که دید تلاطم شروع شد

تاب و تبت رسید به مردم شروع شد باران گرفت و عطر ترنم شروع شد

نور خدا در دل شب‌ها رسید

سپیده زد، شمس دل‌آرا رسید

خبر بده به فطرس ای جبرییل

دوای درد تو، مسیحا رسید

خانۀ شیر خدا امشب پر از نور خداست

الـبشاره لیلۀ میلاد مصباح الهـداست

بر سر دوش نبی، شمس ولایت جلوه‌گر

پیش روی فاطمه، مرآتِ حسنِ ابتداست

ای عاشقان! خورشید در آیینه گل کرد

نور خدا، در کوچه باغ سینه گل کرد

عالم معطر شد ز نور عصمتی سبز

نور کمال حضرت آیینه گل کرد

رسیـده‌ای که جهان را پُـر از حضور کنی پُـر از  تـلاوت  دل ســوره‌هـای نــور کنی

تـو آمـدی هـمـۀ لحـظه‌هـای شـیـریـن را بـه یـک  نگـاه مـلیـحانـه غـرق شـور کنی

در معرکۀ عشق عجب حال و هوایی است

 در محفل عشاق چه شوری چه صفایی است

 دل‌ها ز نوایی به طرب آمده امشب

 آوای خوش عشق رسیده، چه نوایی ست

مه منوّر شعبان مه رسول خداست

مه مبارک میلاد سیدالشهداست

به رهروان هدایت ز حق رسیده خبر

که روی دست محمد عیان چراغ هداست

بر عرش دوباره زیب و زین آمده است

محبوب رسول ثقلین آمده است

از کنگرۀ عرش به ذکر صلوات

گفتند حسینیان، حسین آمده است

ای نسیم صبح، خوشبو می‌رسی

از کدامین منزل و کو می‌رسی؟

می‌فزاید از تو جانها را طرب

تو مگر می‌آیی از ملک عرب؟

وحی است و به خاکیان نزولی دارد

ماه است و به چاه‌ها حلولی دارد

از ظاهر خاکستری‌اش هیچ نپرس

این سر خبر از تنور خولی دارد

گل‌های شکوفا شده چیدن دارد

قرآن ز لبان تو شنیدن دارد

خنجر به نوکِ نیزۀ خونین می‌گفت:

رگ‌های بریدۀ تو دیدن دارد