نمی‌گویم، که از سم ستورانش بدن، چون شد

همی‌گویم، که صحرا پاک از آن تن، غرقه در خون شد

نمی‌گویم، به خرگاهش چه کردند از پس کُشتن

همی‌گویم، که دود از خیمه‌گاهش تا به گردون شد

شب خنجر آبدیده دارد در دست

خورشید به خون تپیده دارد در دست

از گودی قتلگاه بیرون آمد

ای وای، سر بریده دارد در دست

گر بر ستم قرون برآشفت حسین

بیداری ما خواست، به خون خفت حسین

آنجا که زمان محرم اسرار نبود

با لهجۀ خون، سرِّ مگو گفت حسین

عالم همه خاک کربلا بایدمان

پیوسته به لب خدا خدا بایدمان

تا پاک شود زمین ز ابنای یزید

همواره حسین مقتدا بایدمان

مدینه بود و غوغا بود           

اسیرِ دیوِ سرما بود

محمد سر زد از مکه            

که او خورشیدِ دل‌ها بود

یک بار دیگر العطشم شعله‌ور شده‌ است

چشمانم از تراوش اندوه، تر شده‌ است

یک بار دیگر آمده‌ام یاد او کنم

افلاک را ز شیون خود زیر و رو کنم

یک بار دیگر العطشم شعله‌ور شده‌ست

چشمانم ار تراوش اندوه، تر شده‌ست

ای ذوالفقار در تف خون خفته، ای حسین

ای حیدر دوباره برآشفته، ای حسین

با حاجیان ساکن، حجّت تمام کردی

از کعبه دل بریدی، عزم قیام کردی

گفتی که جدِّ من گفت، این حجّ آخر توست

اتمام حجّت آنجا، با خاص و عام کردی

قد آیینه‌ها خم شد دوباره

دلم دریاچۀ غم شد دوباره

صدای سنج و دمّام آمد از دور

بخون ای دل! محرّم شد دوباره

باز می‌گردم به کار خویشتن

گریه‌نوش و شرمسار خویشتن

باز می‌گردم ببینم عشق چیست؟

شیعه‌تر، شوریده‌تر در عشق کیست؟

دریا به طلب از برهوت تو گذشت

یک قافله نعره در سکوت تو گذشت

آن روز اگر چه تشنه بودی، اما

صد رشته قنات در قنوت تو گذشت

می‌خواست کفر، افکند از جوش، کعبه را

تا اهل دین، کنند فراموش، کعبه را

بگرفت جا به دامن کرب‌وبلا، حسین

با درد و غم نمود هم آغوش، کعبه را