در این سو، مویه و زاری بلندست
در آن سو، نوشخند و نیشخندست
تمام دشت پر شد از پلیدان
پلیدان؛ لُعبَتِ دست یزیدان
حسین بن علی نام از خدا داشت
خدا دانَد سر و سِرّی جدا داشت
فرود سنگ بر پیشانیِ او
هجومِ زخم‌ها ارزانیِ او
شهادت فصلِ بی‌مرگی‌ست، غوغاست
شما کابوس می‌بینید، رویاست
رها کن این سخن؛ پوچی کدام است!
سکوتِ سرخِ سرشار از کلام است
می‌شود باز پرده‌ای دیگر
پرده‌ای سرخ، پرده‌ای پرپر
پرده‌ای، در میان آتش و دود
پرده‌ای، در میان خاکستر
ای فدای تو هم دل و هم جان
منم آنک حماسه‌ای دیگر
از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟
با آن قد و بالای سپیدار، چه کردند
از هرزه علف‌های فراموش، بپرسید:
با خاطرۀ آن گل بی خار چه کردند؟
ببین! جاری است از خونم به نامت
هزاران رود تا روزِ قیامت
قرار عاشقان بر بی‌قراری‌ست
که این سیل از اَزل این گونه جاری‌ست
حسین آیینه‌ای زیبا نشان داد
دَمی آن سوی فردا را نشان داد
در آن آیینه، آن گل‌ها چه دیدند!
که از جان ریشه تردید چیدند
نمی‌دانم چه سوزی بود از عشق تو در سرها
که دل‌ها می‌زند پر در هوایت چون کبوترها
به خون پاک خود خطی نوشتی از فداکاری
کز آن حرفی نمی‌گنجد به دیوان‌ها و دفترها
طبع من، باز پر درآورده ست
رو به صحرای محشر آورده ست
کیست این آفتاب خون آلود
کز پس کوه، سر بر آورده ست؟
تا بسازد تغزلی خونین
خنجر آورده، حنجر آورده ست
ای حسین، ای بهترین روزگار
شاهکارِ خلقت پروردگار
ای بلاگون و بلاجوی الست
ای ز جام سرمدی مخمور و مست
الا ای فروزنده دل، آفتاب!
به جسم شهیدان، سبک‌تر بتاب
شهیدان قربانگه راستین
فشانده به حق بر دو کون، آستین
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
