دهان جُربزه را سخت وا گذاشته است

سری که سربه سرِ نیزه‌ها گذاشته است

قدش بلندتر از ماست ده سر و گردن،

کسی که روی سر خویش پا گذاشته است

بنا نبود سر از نی درآوَرَد آواز،

خداش خیر دهد کاین بنا گذاشته است

پیداست صلابت مسلمانی تو

در سجدۀ عشق خیز طولانی تو

کمتر ز سر بریده بر نیزه که نیست

این پینه که بسته است به پیشانی تو

برای خواهرت آهی نمانده

به غیر از عمر کوتاهی نمانده

به جز آوای قرآن از سر نی

برایش هیچ همراهی نمانده

برادر، خواهرت بی­تاب گشته

ز جا برخیز فتح الباب گشته

به یاد تشنه‌کامی­‌هات مولا!

دل سنگ بیابان آب گشته

خجالتم نده و عاصی‌ام خطاب مکن

نده جواب مرا، لااقل جواب مکن

صدا بزن که سحرها کمی بلند شوم

مرا به وقت مناجات غرق خواب مکن

مرا به خلوت و ذکر شبانه راهی نیست

چرا که سهمیه‌ام غیر روسیاهی نیست

همیشه غیر تو را کرده‌ام طلب از تو

ببخش! نیت و مقصود من الهی نیست

هر زمان افطار خود با آب که وا می‌کنم

دیده‌هایم را فقط از اشک دریا می‌کنم

علت بیچارگی‌ام را خودم فهمیده‌ام

کم سحرها با خدای خویش نجوا می‌کنم

ای آنکه در فضای دعا می‌خری مرا

تا اوج وصل حضرت خود می‌بری مرا

مثل همیشه با نظر رحمتت ببخش

حال دعا و زمزمۀ بهتری مرا

فعل مرا دیدی ولی چیزی نگفتی

بنده همان بنده‌، خدا مثل همیشه

از ما توسل از تو لطف و دست‌گیری

آقا همان آقا، گدا مثل همیشه

ما را در این شب ها تمنا می‌نویسند

مجذوب وصف و وصل لیلا می‌نویسند

من قطره‌ای ناچیزم اما مطمئنم

آخر مرا هم پای دریا می‌نویسند

سرخوشم از باده‌ای که یار دستم می‌دهد جام اشکی که سحر دلدار دستم می‌دهد

همرهان بار سفربستند ومن جا مانده‌ام گفتم آخر روسیاهی کار دستم می‌دهد

باز هم سفره ات شده پهن و

سر سفره گدای تو آمد

به سرایت کریم بنده نواز

بندۀ پر خطای تو آمد