تشنه‌تر از فرات‌ آبی‌ نیست‌  و روشن‌تر از خون،  آفتابی‌ 

شق القمری است در سماوات شده

چشم همۀ ستاره‌ها مات شده

ماهی که به خاطر خسوفش خورشید

کارش همه شب نماز آیات شده

من از تولد عاشقم؛ وقتی پدر با عشق بعد از اذانش یا حسینی خواند در گوشم

در چشم‌هایت ای عمو جان! کربلا دیدم وقتی گرفتی لحظۀ اول در آغوشم

بگذار من هم در صف دلدادگان باشم  نام مرا هم در میان عاشقان بنویس

و چشم‌های تو مبهوت کرده دل‌ها را

به رخ کشیده قدومت عصای موسی را

بغل گرفته نسیم شریعه عطر تو را

شمیم علقمه پر کرده است صحرا را

جلوۀ ذات کبریا شده‌ای

کعبۀ تیغ و نیزه‌ها شده‌ای

زیر این چکمه‌های زبر و خشن

مثل قالی نخ نما شده‌ای

ای تن خسته به گودال، ز پا افتاده

تنت اینجاست سرت پس به کجا افتاده

هیچکس این بدن خُرد تو را جمع نکرد

بس که اعضاء ز اعضاء  جدا افتاده

تا علقمه‌ها، سیب و فدک‌ها، یاسند

باید همه قدر عشق را بشناسند

امواج فراتند به سر می‌کوبند

یا سینه زنان هیأت عباسند؟

گودال قتلگاه پر از بوی سیب بود

 بر خاکِ داغ صورت شیب الخضیب بود

بر جای بوسه‌های نبی خنجر عدو

 خنجر نمی‌برید و برایش عجیب بود

هم آیه و هم کتاب می‌گفت: حسین هم لیلی و هم رباب می‌گفت: حسین

اعضا و جوارح قتیل ره عشق در خون خودش خضاب، می‌گفت: حسین

ابر آمد و گفت اشک نم نم با من

گل گفت که خون دل پر غم با من

باد آمد و گفت در حسینیۀ دشت

مداحی امسال محرم با من

دشت‌ در التهاب‌ می‌جوشید آهن‌ و آفتاب‌ می‌جوشید

بود هفتاد تیغ‌، شعله‌ به‌ کف‌ سی‌هزار اضطراب‌ می‌جوشید

ای بسته بر زیارت قد تو قامت آب شرمندۀ مروت تو تا قیامت آب

در ظهر عشق، عکس تو لغزید در فرات شد چشمۀ حماسه زجوش شهامت آب