هر که باشد در دلش حال و هوایت بیشتر

گریه خواهد کرد بین روضه‌هایت بیشتر

گرچه عمری سائل لطف و مرامت مانده‌ام

می‌شوم شب‌های جمعه من گدایت بیشتر

به صبح واقعه در خیل دوست دارانش

به ظهر حادثه در جمع بی‌قرارانش

غروب بر سر نی باز بین یارانش

به ذکر و زمزمه چاووش سربدارانش

ای بال و پر شکسته دم از پر زدن مزن

برخیز و حرف رفتن و غسل و کفن مزن

در بین نوحه خواندنت از مادرم، پدر!

حرف از وصال خویش و جدایی ز من مزن

در کوچۀ غم بال و پرش می‌شکند

با فاطمه باشد کمرش می‌شکند

از زینب و عباس بپرسید چرا

هرکس علوی شود سرش می‌شکند؟

افتاده بین بستری آتش گرفته

با آتش غم حیدری آتش گرفته

بعد از علی دانست تنها چاه کوفه

راز قدیمی پری آتش گرفته

اَمَّن یُّجیبُ دور و برش فایده نداشت

امّیدواری پسرش فایده نداشت

با استخوانِ در گلو و خار چشم سوخت

دریا بر آتش جگرش فایده نداشت

عمری­ است زمین نینوا غم دارد

در خلوت گونه­‌هاش شبنم دارد

از بغض غدیر، کربلا ویران شد

این عرصه‌ هزار ابن ملجم دارد

خانه با رفتنت این بار به هم ریخته است

شهر بی حیدر کرار به هم ریخته است

پدرم نبض زمان بودی و با رفتن تو

سحر و روزه و افطار به هم ریخته است

شب‌ها که گرم اشک و مناجات می‌شویم

قدری شبیه مادر سادات می‌شویم

از نور فاطمه به سحر فیض می‌بریم

تا معتکف به کنج خرابات می‌شویم

سخت است پیش پای مردم با سر افتادن

و سخت‌تر از آن به پیش دختر افتادن

ما که تو را با لافتایت می‌شناسیمت

اصلاً نمی‌آید به تو در بستر افتادن

دیگر برای پر زدنم پر بیاورید

هفت آسمان برای کبوتر بیاورید

غربت توان دیدن من را ربوده است

این خار را ز چشم ترم در بیاورید

این چشم‌ها به راه تو بیدار مانده است

چشم انتظارت از دم افطار مانده است

برخیز و کوله بارمحبت به دوش گیر

سرهای بی نوازش بسیار مانده است