در یورش آن سپاه بر تو چه گذشت

بی یاور و بی پناه بر تو چه گذشت

لشگر همه سوی تو هجوم آوردند

در گودی قتلگاه بر تو چه گذشت

زنی نشسته به قتل برادرش به تماشا

ز خیمه‌گاه کبودش به برزخی ز تمنا

زنی که مونس درد و زنی که همدم داغ است

زنی به جذبۀ حیدر، زنی به جلوۀ زهرا

 تمام چشم­‌های تشنه حس کردند باران را

شبی که غنچه­‌ها دیدند بیداد زمستان را

من از اشک ترنج وُ تیغ­‌های سرخ می­‌ترسم

چه دستی کرد پرپر، حُسن یوسف­‌های گلدان را

آن زینب او عزیز مردم شده است

این فاطمه­‌اش ملیکۀ قم شده است

افسوس که نام ام­ کلثوم فقط

مانند مزار مادرش گم شده است

از خواهش لب‌های او بی تاب شد آب

از شرم آن چشمان آبی، آب شد آب

وقتی که خم شد نخل‌ها یکباره دیدند

لبخند زد مَرد و پر از مهتاب شد آب

حلولی تازه در گِل شد دوباره

برای سجده قابل شد دوباره

به روی نیزه بر پیغمبر عشق

و جبرائیل نازل شد دوباره

به نامِ ذبحِ عظیمِ روزی، که رازِ پنهانی­اش تو بودی

سفر مرا می­‌برد به راهی، که آهِ طولانی­اش تو بودی

رسیده پای زمین به ظهری، به نامۀ سرخِ سر به مُهری

که خط به خط در صدات حک شد، که لحنِ نورانی­اش تو بودی

امان از ماجرای پیکری که...

امان از سرگذشت حنجری که ...

امان ای دل، امان ای دل، امان ای ...

امان از قصۀ انگشتری که ...

رخصت بده از داغ شقایق بنویسم از بغض گلوگیر دقایق بنویسم می‌خواهم از آن ساقی عاشق بنویسم نم نم به خروش آیم و هق هق بنویسم

خونی که روی یال تو پیداست ذوالجناح خون همیشه جاری مولاست ذوالجناح

یک قطره آفتاب به روی تنت نشست بوی خدا ز یال تو  برخاست ذوالجناح

ای جان حسن به پیکر ری

ای ظلّ همات بر سر ری

در دامن خاک آیۀ نور

در سینۀ پاک گوهر ری

ماه فلک شرافت و قدر

خورشید بلند اختر ری

ری قبله گشته با حرم سیدالکریم

عزت گرفته با قدم سیدالکریم

عقده گشای قبر خراب حسن شده

صحن و سرای محترم سیدالکریم

عیسای شهر ما نفسش مجتبایی است

اعجازها نموده دم سیدالکریم