آن طشت که خون عشق را می‌نوشید

در فهم دلیل خون او می‌کوشید

آن روز شعور خیزران جالب بود

انگار لبان وحی را می‌نوشید

زینب...نه ببین! دوباره مادر با اوست

عباس...نه، آیینۀ حیدر با اوست

اکبر...نه، بخوان در اشک خاموش حسین

تکرار جوانی پیمبر با اوست

تا به دستیاری تو عشق را برفراز آسمان علم کند

ناگزیر بود دست خویش را در حوالی زمین قلم کند

دید، آب و نیزه، نقشه می­‌کشند، مثل آتش از میانشان گذشت

تا حصار فتنۀ  فرات را با لبان تشنه متهم کند

آنک

مردی در آستانۀ  تردید

ایستاد

غروب تو زود بود

طلوع نابهنگام

سپیدی محض! پاکی سرشار!

تا ابد

بزرگ‌ترین معمّای تاریخ خواهد بود

با ناله و شور و شین بر می‌گردد

با مویۀ زینبین بر می‌گردد

انگار پس از چهل غروب خونبار

امروز سر حسین بر می‌گردد

دیگر نه دلم هوای صحرا دارد

نه میل گذار و گشت دنیا دارد

امروز برای یک کبوتر آیا

ای گنبد زرد، شانه‌ات جا دارد؟

باز هم می‌شوم کبوترتان

دور این گنبد منوّرتان

من نمک‌گیر سفره‌ات شده‌ام

دست خالی نرفتم از درتان

بعد از پدر حالا نگارم را گرفتند

از من تمام روزگارم را گرفتند

از این جدایی جان من بر لب رسیده

هستیِ من تاب و قرارم را گرفتند

انگار قسمت نیست وصل ما دوباره

در ساوه شوق بی شمارم را گرفتند

قدمت روی چشم بی بی جان

چه صفایی به خاک ما دادی

به گدایان وادی سلمان

با حضور خودت بها دادی

ما گدایان قم و شهر خراسان هستیم

عاشق و در به در و بی سر و سامان هستیم

خاک زیر قدم ذریۀ زهراییم

نسل در نسل همه نایب سلمان هستیم