ای کاش توان بیشتر بود مرا

در راه تو بیش از این هنر بود مرا

جز این دو پسر نداشتم، شرمنده

ای کاش که هفتاد پسر بود مرا

در عالم عشق فارغ از خوف و خطر

هم دل بدهند هدیه هم سینه و سر

این است دلیل سربلندی در عشق

عباس دو دست داد و زینب دو پسر

اینجا سر یک جرعه عجب غوغایی است

آنکس که به داد تشن­گان آید کیست؟

طفلان حرم که بی‌گمان می‌دانند

عباس علی، دلش کم از دریا نیست

از سوزش زخمشان غزل ساخته‌ایم

اما به غرورشان نپرداخته‌ایم

دریای حماسه‌اند و ما بیهوده

قلاب درون‌خشکی انداخته‌ایم

آشفته و تب‌دار و برافروخته‌اند

در آتش اشتیاق تو سوخته‌اند

امروز فرشته‌ها به گنجینۀ عرش

از خون خروشان تو اندوخته‌اند

آشفتگی از نگاه مجنون پیداست

از آتش گونه‌­های گلگون پیداست

از دورترین نقطه به او خیره شوید

مانند جزیره‌­ای که در خون پیداست

دریای دلت راهی ساحل‌ها شد

دست تو کلید حل مشکل‌ها شد

پرواز به آزادگی‌ات می‌بالد

عشقت سند سلامت دل‌ها شد

یک جرعه نخورد تا نفس تازه کند

برداشت عَلَم که عشق، اندازه کند

می‌خواست خدا کتاب عاشورا را

با دست به خون نشسته شیرازه کند

مّواج ترین خاطرۀ دریا شد

مَشک و علمش قبلۀ ماهی‌ها شد

می‌برد به دندان همۀ دنیا را

تاریخ، میان دست­‌هایش جا شد

خَم کرده غمت پشت صنوبرها را

آورده به لب، جان کبوترها را

از دست‌بریده‌ات غزل می‌ریزد

حالا چه کنم جنون دفترها را؟

از داغ تو سیب سرخ، لک خواهد زد

خون از دل شاخه‌ها شتک خواهد زد

هر وقت که باران بزند یاد لبت

بر زخم دل زمین نمک خواهد زد

در پنجۀ کینه‌ها اسیرش کردند

مهمان هزار تیغ و تیرش کردند

دیروز تمام کوفه عاشق بودند

امروز به جنگ، ناگزیرش کردند