اى آن که غمت شمع شب‌افروز من است!

 اشک غم تو روزى هر روز من است

نذر تو و کربلا و عاشورایت

 آه من و ناله‌ی من و سوز من است

اسلام ز سعى مسلمین ریشه گرفت

 وز خون حسین، نخل دین ریشه گرفت

نخلى که حسین، روز عاشورا کاشت

 از اشک عزاى اربعین ریشه گرفت

اى کشته‌ی اشک‌ها! به نام تو سلام!

 بر شور محرّم الحرام تو سلام!

هفتاد و دو گل به کوى تو پرپر شد

 بر خاک همیشه لاله فام تو سلام!

ما را شرف و شهادت و شیدایى است

 چون مکتب ما مکتب عاشورایی است

در کار حسین، عالمى حیرانند

از بس که حسین، کارش استثنایى است

ای تشنه‌ی سیراب ز شمشیر! حسین!

گل کرده تنت ز نیزه و تیر، حسین!

بر لعل تو چوب می‌زد و ابن زیاد

می‌گفت چه زود گشته‌ای پیر! حسین!

ما راست ترانه‌ی حسین بن علی

بر سینه، نشانه‌ی حسین بن علی

گر جای دگر نمی‌روم، جایی نیست

غیر از در خانه‌ی حسین بن علی

ای روی تو خورشید دو بین الحرمین!

تو کشته جمعه‌ای و یوم الاثنین

آن میخ که بر سینه‌ی زهرا بنشست

خنجر شد و ببْرید گلوی تو، حسین!

بر فاطمه و حسین او می‌گریم

از عین به نور عین او می‌گریم

مدیون حسین است همه زندگی‌ام

از بهر ادای دین او می‌گریم

سر و دست و جان و تنم از حسین

که دارد صفا گلشنم از حسین

منم خاک پایش که گفتا رسول

حسین از من است و منم از حسین

ای اشک تو افزوده صفای عرفات

در کوی تو آمدم به جای عرفات

تا از می عرفان تو سرمست شویم

برخیز و بخوان باز دعای عرفات

هرگاه کنم یاد تو شاداب شوم

ممنون عنایات تو ارباب شوم

شمعم کن و آتشم بزن، خاکم کن

زآن پیش که از خجالتت آب شوم

اى آب روان گشته به فرمان حسین!

 در آرزوى تو جان طفلان حسین

سوگند به زهرا! که تویى کابینش

 خود را برسان بر لب عطشان حسین