از سوز عطش، سوخت پر و بال حسین

کس نیست جز او با خبر از حال حسین

ترسم ز عطش یکی یکی جان بدهند

ای آب! برس به داد اطفال حسین

دل بستنِ بر حسین دِین است مرا

پرداخت دِین، فرض عین است مرا

با داغ حسین و یاد غم‌های حسن

امّید دو بین الحرمین است مرا

ای دوست! فغان و شیونم را بنگر

آثار جفای دشمنم را بنگر

ای پیکر مجروح ز صدها شمشیر!

برخیز و جراحات تنم را بنگر

رفتم من و از داغ تو دل خون گردد

زینب به طواف کشته‌ها چون گردد؟

سخت است غم اکبر و منعش نکنید

لیلی گر از این واقعه مجنون گردد

ای دشمن و دوست، بهره‌ور از کرمت!

تجدید شده دوباره تاریخ غمت

گردید سر تو سنگ‌باران در شام

در کرببلا گلوله‌باران، حرمت

آن روز که روز فتنه‌باری شده بود

در کرببلا چه روزگاری شده بود!

از خون شهیدانِ به خون خفته‌ی عشق

سرتاسر دشت، لاله‌کاری شده بود

آن روز که تشنه رو به میعاد کنم

از تشنگی حسین، فریاد کنم

هر روز به خاک قبر من آب زنید

تا باز از آن تشنه‌جگر یاد کنم

سرچشمه‌ی خیر و برکات است حسین

معراج صلواه‌ و صلوات است حسین

فرمود نبی: نوشته بر ساقه‌ی عرش

مصباح هدی، فُلک نجات است حسین

مولای خوب من! به بد من نظر مکن

زین در مرا به در مکن و دربه‌در مکن

ای نظرهً رحیمه فروغ نگاه تو!

بر نوکرت به جز به عنایت، نظر مکن

از کعبه‌ی عشق عالمین آمده‌ام

وز روضۀ بین الحرمین آمده‌ام

امروز دوباره کربلایی شده‌ام

دیروز گر از نزد حسین آمده‌ام

خواهم که مرا ز عشق پُرجوش کنی

با قبر مطهّرت هم‌آغوش کنی

هرگز نکنم تو را فراموش، حسین!

حاشا که تو هم مرا فراموش کنی

آن گل که دل انگیزترین گل‌ها بود

آرایش باغ عصمت زهرا بود

در پرده‌ی میلاد جهان‌تاب حسین

تابیدن آفتاب عاشورا بود