امشب به دامن من، خورشید آرمیده

یا ماه آسمان‌ها، در کلبه‌ام دمیده

دختر همیشه جایش، آغوش گرم باباست

کس روی دست دختر، رأس پدر ندیده

گفتم به دست خویش بغل می‌‌کنی مرا

دست نبوده‌ات جگرم را کباب کرد

بود آرزوی من که ببوسم لب تو را

زخم لب تو، آرزویم را خراب کرد

خشکی چشم پشیمان مرا دریابید

به غباری سر مژگان مرا دریابید

من اویسم ز قرن آمدم، آقایم نیست

چشم‌های تر حیران مرا دریابید

گرفتم، از خود زهرا گرفتم

نه یک حاجت، که یک دنیا گرفتم

به لطف دست‌های کوچک تو

من امشب کربلایم را گرفتم

انیس شیون و آه رقیه

شدی بر نیزه‌ها، ماه رقیه

ببر با خود مرا، خیری ندارد

پس از تو عمر کوتاه رقیه

چه دلگیر است بی‌تو بی‌پناهی

نگاهی کن به حال من، نگاهی

برای پر زدن از این خرابه

بهانه دارم امشب تا بخواهی

نمانده راه چاره، آه بابا

نگاهم پر ستاره، آه بابا

اگر می‌‌پرسی از حال رقیه

نپرس از گوشواره آه، بابا

تحمّل دارد این چشمان تر؟ نه

تحمل دارد اما اینقدر! نه

به لب آمد دگر جان رقیه

بیا بابا ولی حرف سفر! نه

ز خاطر برده‌ام چشم ترم را

همه گلزخم‌های پیکرم را

از آن وقتی که دیدم نیمۀ شب

کبودی‌های روی مادرم را

شبم بی تو نگردد طی! می‌‌آیی؟

بگو خورشید روی نی! می‌‌آیی؟

شدم جان بر لب از داغ تو بابا

به دیدار رقیه کی می‌‌آیی؟

اگر غم را، ز چشمانم نخوانی

چه باید کرد با بی‌همزبانی

تو که رفتی شبی تا دیر راهب

بیا یک شب خرابه میهمانی

غریبی، بی‌قراری، آه سخت است

غم چشم انتظاری، آه سخت است

بفهمی که در این دنیای تاریک

دگر بابا نداری، آه سخت است