مصباح هدی به کائنات است، حسین

فیاض جمیع ممکنات است، حسین

کان کرم و بحر عطا و احسان

یعنی که سفینۀ نجات است حسین

آیینۀ حق‌نمای عشق است حسین 

در نای زمان، نوای عشق است حسین

بر فُلک نجات، آن دُر بحر شرف

فرهیخته ناخدای عشق است حسین

محبوب تمام کائنات است حسین

مصباح هدی، فُلک نجات است حسین

دین نبوی زنده شد از کشتن او

احیاگر ذکر صلوات است حسین

من نرد غم لیلی لیلا زده‌ام

دل‌خونم و چون لاله به صحرا زده‌ام

آن‌جا که سفینه النجاه است، حسین

دریا، دلِ عشق و من به دریا زده‌ام

شیرازۀ دفتر حیات است، حسین

محبوب قلوب کائنات است، حسین

از قصۀ فطرسِ مَلَک شد معلوم

کوتاه‌ترین راه نجات است حسین

عقل بشر از درک تو مات است، حسین

نام تو کلید مشکلات است، حسین

در شأن تو این بس که رسول اکرم

فرمود: سفینه النّجاه است، حسین

کسی چون من گل پرپر نبیند گلـوی پـاره اصغـر نبینـد

به دست خویش کندم قبر او را که این قنداقه را مادر نبیند

به قلبم حرمله تیـر خطـا زد گلـوی نـازک طفـل مـرا زد

دو چشمم بود بر زخم گلویش در دستش بسته بود و دست و پا زد

ز اشکم خون به قلب سنگ کردم نفس را در گلویم تنگ کردم

گرفتم دست خود زیر گلویت ز خونت صورتم را رنگ کردم

به حلقت تیر کین بنشست اصغر! تو را دادم چه زود از دست، اصغر!

خودم دیدم که این تیر سه شعبه نفس را بر گلویت بست، اصغر!

آهم برای آینه داری که گم شده است

یاری که گم شده است، دیاری که گم شده است

تقویم‌ها خزان به خزان زرد می‌شوند

در جستجوی بوی بهاری که گم شده است

ولی زینب چه با احساس می‌خواند از آن بُحبوحۀ حساس می خواند

کنار قبر زهرا نیمۀ شب چقدر از غیرت عباس می‌خواند