روز ما در شامتان جز شام ظلمانی نبود

ای زنان شهر شام،‌ این رسم مهمانی نبود

سنگ باران مسلمان آنهم از بالای بام

 این ستم بالله روا در حق نصرانی نبود

اَصلا رقیه نه، به خدا دختر خودت

یک شب میان کوچه بماند چه می‌کنی؟

در بین ازدحام و شلوغی بترسد و

یک تن به او کمک نرساند، چه می‌کنی؟

نفس نمانده که از تو بپرسم از سر و رویت

لبی نمانده برایت بپرسی از سر و رویم

بیا بگو که چرا خون نشسته بر سر مویت

بگو که با تو بگویم ز ‌آتش سر مویم

بیت الغزل هر غزل ناب، رقیه ست

خورشید علی اصغر و مهتاب، رقیه ست

نزدیک‌‌ترین راه به الله حسین است

نزدیک‌‌ترین راه به ارباب، رقیه ست

پنهان کنم چگونه هویدایی تو را؟

یا بین سینه شرح دل آرایی تو را؟

ظرف مرا شکستی و حالا نشسته‌ام

تا رو کنم حکایت لیلایی تو را

مثل قدیم با دل من، سر نمی‌کنی

جانم به لب رسید، تو لب تر نمی‌کنی

حرفی بزن، جواب تو والله سنگ نیست

از چه هوای سورۀ کوثر نمی‌کنی؟

ای غبار حرمت تاج سر نوکرها

نوکری‌ات شده تنها هنر نوکرها

 با بی انت و امی ‌یا اباعبدالله

به فدایت همه مادر پدر نوکرها

راه عشق است ‌این و راه ساده نیست

برنخیزد هرکسی آماده نیست

جاده‌ای گلگون‌‌تر از دل‌های پاک

مرکبی جز عشق در ‌این جاده نیست

من می‌روم اما به تکاپوی بهشت

با جان و دلی معطر از بوی بهشت

هم کرب و بلا بهشت و هم شهر نجف

یعنی ز بهشت می‌روم سوی بهشت

دل تشنه لب چشمۀ جوشان ولاست

جان در طلب روضۀ رضوان خداست

یک سمت بهشت نور شد شهر نجف

یک سمت بهشت عشق هم کرب و بلاست

از مروۀ عشق در صفا خواهم رفت

لب تشنه پی آب بقا خواهم رفت

با اذن علی که اولین خورشید است

از شهر نجف به کربلا خواهم رفت

نگاه کن چقدر روضه‌ها اثر دارند

برای قافلۀ شب زده، سحر دارند

خوشا به حال کسانی که در هوای حسین

همیشه و همه جا دیدگان تر دارند