قبله‌ام روى تو و خانۀ تو جاى من است

یاحسین ورد زبان من و لب‌هاى من است

مرده آرند به هر مجلس تو ، زنده شود

محفل روضۀ تو وادى سیناى من است

صد شکر می‌کنم که گرفتار تو شدم

منت نهاده اى و عزادار تو شدم

احرام عشق بسته به میقات آمدم

حیران کوى وصل به دیدار تو شدم

منم قاهر، منم والی، منم غالب

منم لحظه به لحظه درد را طالب

حسین بن علی را اولین نائب

علی بن حسین بن علی بن ابیطالب

باقیست نهضت پس بنا این شد

بیمار ظهر کربلا باشی

می‌خواهی از اینجا به بعدش را

سجاده‌ای رو به خدا باشی

وارد میکده شد، میکده را مست گرفت

نیست‌ها را به نگاه خودش از هست گرفت

بیخود از کرببلا رهگذر شام نشد

حکمتی داشت که شمشیر دعا دست گرفت

می‌‌نوشم امشب واژه‌ها را از سبویت

پر می‌‌شود جام عطش از آبرویت

سجاده‌ات پهن است در محراب، حالا

تر می‌شود ابیات از آب وضویت

آسمان هم خجل از چشم تو و بارانت

آخری نیست بر این گریۀ بی پایانت

آب می‌‌بینی و طفل و گل و سقا و جوان

بیشتر می‌‌شود انگار غم پنهانت

سی سال گریه کرده‌ام آن ظهر داغ را

چشمم سرود وسعت آن‌ اتفاق را

تنهایی‌ام صحیفه صحیفه ورق زده ست

یعقوب وار قصۀ اشک و فراق را

بیاور با خودت نور خدا را

تجلی‌های مصباح‌ الهدی را

به ‌پا کن کربلایی در دل ما

تو که تا شام بردی کربلا را

اگرچه شمع از آتش به روی سر دارد

منم همان که ز غم شعله بر جگر دارد

پس از تو نوبت سی سال گریۀ من بود

پس از تو در همه احوال گریۀ من بود

چون باد در مجاورت شمعی، چون شمع در محاصره بادی

با احتساب کرببلا ای کوه، پنجاه و هشت سال نیافتادی

لبخند گشته است فراموشت، با چشم‌های روشن و خاموشت

نزدیک به دو سوم عمرت را، در چهره‌ات ندیده است کسی شادی

آندم که غصه‌های اسیری شروع شد

بهر جوان قافله پیری شروع شد

من یادگار نحن الاسرای نهضتم

من وارث مقطع الاعضای نهضتم