تا بیرق و ماتم و عزا بر پا شد پیراهن سوگ بر تن دنیا شد

ای اهل زمین ماه محرم‌ آمد مهمانی خاص حضرت زهرا شد

یکباره درون سینه‌اش غم‌ آمد انگار هزار داغ با هم‌ آمد

یک جرعۀ آب خورد و بغضش ترکید فهمید که باز هم محرم‌ آمد

عطشان‌ترین و خسته‌ترین رودها، فرات واکن گره ز بغض دل خویش، یا فرات

زان ظهر آتش و عطش و خون سخن بگو هستم به درد و داغ دلت آشنا، فرات

هشدار که یار ناامیدی نشوی

زنهار که غرقه در پلیدی نشوی

رفتند حسینیان و گلگون کفنان

هشدار در ین عرصه یزیدی نشوی

یاری که پر از خون جگر شد جامش

این بود به روز واپسین پیغامش

آن کس که ره حسین  را می‌پوید

شهد است شرنگ عاشقی در کامش

بنگر که چگونه من رها کرد و گذشت

از خویش بریده، عزم ما کرد و گذشت

«هل من» چو شنید پای در راه نهاد

بر خون حسین اقتدا کرد و گذشت

آلاله خجل، ز روی کلام تو شد

گلگونه شفق ز برکت نام تو شد

رفتی به ره حسین  و در آخر کار

گلزخم گلوله، زیب اندام تو شد

روزی که ز دریای لبش دُر می‌رفت

نهر حرکاتش از عطش پر می‌رفت

یک جوی از آن مشت عطش سوز زلال

آهسته به آبیاری حر می‌رفت

دریا به طلب از برهوت تو گذشت

یک قافله نعره در سکوت تو گذشت

آن روز اگر چه تشنه بودی ‌اما

صد رشته قنات از قنوت تو گذشت

لب تشنه‌ام از سپیده آبم بدهید

جامی ز زلال آفتابم بدهید

من پرسش سوزان حسینم، یاران

با حنجرۀ عشق جوابم بدهید

دیروزت اگر رو به قتال آوردیم

در پاسخ تو زبان لال آوردیم

امروز به خیمه گاه آن دعوت ناب

صد علقمه لبیک زلال آوردیم

آن جمله چو بر زبان مولا جوشید

از نای زمانه  نعرۀ  لا جوشید

تنها ز گلوی اصغر شش ماهه

خون بود که در جواب بابا جوشید