از خیمه‌گاه زخمی‌ آب
دود حریق العطش تا عرش می‌رفت
_ امداد را _ پیچیده در شولای طوفان
مردی
به نام آبی دریا
به شط زد ....

هشدار که یار ناامیدی نشوی

زنهار که غرقه در پلیدی نشوی

رفتند حسینیان و گلگون کفنان

هشدار در ین عرصه یزیدی نشوی

یاری که پر از خون جگر شد جامش

این بود به روز واپسین پیغامش

آن کس که ره حسین را می‌پوید

شهد است شرنگ عاشقی در کامش

بنگر که چگونه من رها کرد و گذشت

از خویش بریده، عزم ما کرد و گذشت

«هل من» چو شنید پای در راه نهاد

بر خون حسین اقتدا کرد و گذشت