امشب به دامن من، خورشید آرمیده

یا ماه آسمان‌ها، در کلبه‌ام دمیده

دختر همیشه جایش، آغوش گرم باباست

کس روی دست دختر، رأس پدر ندیده

گفتم به دست خویش بغل می‌‌کنی مرا

دست نبوده‌ات جگرم را کباب کرد

بود آرزوی من که ببوسم لب تو را

زخم لب تو، آرزویم را خراب کرد

گرفتم، از خود زهرا گرفتم

نه یک حاجت، که یک دنیا گرفتم

به لطف دست‌های کوچک تو

من امشب کربلایم را گرفتم

گل نیلوفر تنها، رقیه

شهید غربت بابا، رقیه

گرفتاران عالم دم بگیرید:

«رقیه یا رقیه یا رقیه»

نگاهی نیمه‌جان و بی‌رمق داشت

دو چشم خونجگرتر از شفق داشت

چه کرده خیزران با قلب دختر

اگر جان داد از داغ تو، حق داشت

انیس شیون و آه رقیه

شدی بر نیزه‌ها، ماه رقیه

ببر با خود مرا، خیری ندارد

پس از تو عمر کوتاه رقیه

چه دلگیر است بی‌تو بی‌پناهی

نگاهی کن به حال من، نگاهی

برای پر زدن از این خرابه

بهانه دارم امشب تا بخواهی

نمانده راه چاره، آه بابا

نگاهم پر ستاره، آه بابا

اگر می‌‌پرسی از حال رقیه

نپرس از گوشواره آه، بابا

تحمّل دارد این چشمان تر؟ نه

تحمل دارد اما اینقدر! نه

به لب آمد دگر جان رقیه

بیا بابا ولی حرف سفر! نه

ز خاطر برده‌ام چشم ترم را

همه گلزخم‌های پیکرم را

از آن وقتی که دیدم نیمۀ شب

کبودی‌های روی مادرم را

شبم بی تو نگردد طی! می‌‌آیی؟

بگو خورشید روی نی! می‌‌آیی؟

شدم جان بر لب از داغ تو بابا

به دیدار رقیه کی می‌‌آیی؟

اگر غم را، ز چشمانم نخوانی

چه باید کرد با بی‌همزبانی

تو که رفتی شبی تا دیر راهب

بیا یک شب خرابه میهمانی