قرار بود که با آب و گل عجین بشوی برای اینکه سفالینه‌ای گلین بشوی

پیاله‌ای بشوی با شراب‌های مگو و بعد هم‌دهن رب‌العالمین بشوی

تو نوری و خورشید هم خاکستر توست

پرواز صد جبریل در بال و پر توست

این آیه‌های مریم در حال تنزیل

یا آبشار رشته‌های معجر توست

چشم‌هایت حکایتی دارند

که زهیر و حبیب می‌دانند

شاعران حس ِ ناب شعرت را

اثر عطر سیب می‌دانند

به صبح واقعه در خیل دوست دارانش

به ظهر حادثه در جمع بی‌قرارانش

غروب بر سر نی باز بین یارانش

به ذکر و زمزمه چاووش سربدارانش

افتاده بین بستری آتش گرفته

با آتش غم حیدری آتش گرفته

بعد از علی دانست تنها چاه کوفه

راز قدیمی پری آتش گرفته

عمری­ است زمین نینوا غم دارد

در خلوت گونه­‌هاش شبنم دارد

از بغض غدیر، کربلا ویران شد

این عرصه‌ هزار ابن ملجم دارد

وقتی خبر رسید که مسجد سری شکست

در گوشه‌ای ز خانه قد دختری شکست

باور نمی‌کند که علی را زمین زدند

آن حیدری که با نگهش خیبری شکست

علی ای واقف اسرار هستی

علی ای رهنمای حق‌پرستی

علی ای شیر یزدان شاه مردان

علی ای عروه الوثقای ایمان

غم بی‌یاوری یارب چه سخت است

برای حضرت زینب چه سخت است

بدون دست، با چشمان زخمی

فرو افتادن از مرکب چه سخت است

چه وداعی است، که باید به بلا دست دهد

می‌دود تیغ، که با خون خدا دست دهد

خیمه جان حوصله کن، تشنگی‌ات خواهد ریخت

به دل کودک اگر حال دعا دست دهد

در فرودست، مَهِ مشک به دستی انگار

رفته تا آب، به طفلان فرا دست دهد

سرهای بر نی رفته! رفتید از جهان بالا

دنیا چه تاریک است! می‌بینید از آن بالا

ما را که در سرهایمان دف می‌زند عصیان

از دار دنیا رفته است ایمانمان بالا

فرات از کام خشک­ت شرمناک است

ز  داغت آتشی در جان خاک است

به یاد دست‌های با وفایت

گریبان دوبیتی چاک چاک است