کبوتران غزل‌خوان مشرق دل‌­ها

دوباره آینه بستند سمت عاشورا

رها از آتش شب‌پوشی قفس شده‌اند

و دل به نور زده کربلا نفس شده‌اند

هزاران تیر برتن تا پرآمد

هزاران تیر بود و مادر آمد

مگر کم بود حجم تیر این سو

که غلطیدی و از آن سو در آمد

گریه‌ها حلقه شده پا به رکابش کردند

کِل کشان اهل حرم مرد ربابش کردند

بی زره آمده از بس که شجاعت دارد

کس حریفش نشد و زود جوابش کردند

روزی است اینکه حادثه کوس بلازده‌ است

کوس بلا به معرکهٔ کربلا زده‌ است

روزی است اینکه دست ستم، تیشۀ جفا

بر پای گلبن چمن مصطفا زده‌ است

سرت بر خاک بود و درد سر شد

که سرگرمی چندین رهگذر شد

سرت برگشت بر نیزه ولیکن

شکاف ابروی تو بازتر شد

آن جنگجو هنوز

گویا بلد نبود

برپا بایستد

بر روی دست‌های پدر آمد

آن جنگجو هنوز

صحبت بلد نبود

پس با زبان گریه رجز سر داد

آن جنگجو هنوز

آن‌قدر بچه بود

حبّذا کربلا و آن تعظیم

کز بهشت آورد به خلق نسیم

و آن تن سر بریده در گِل و خاک

وآن عزیزان به تیغ دل‌ها چاک

به که باید بسپارم خبر این غم را

داغ عباس کمر می‌شکند عالم را

بنویس ام بنین! نوکری عباست

افتخاری است مبارک پسر مریم را

زمین خوردن تنت را هم بِه هَم ریخت

حرامی پیکرت را هم بِه هَم ریخت

حرم با تو زمین افتاد عباس

عمود آمد سرت را هم بِه هَم ریخت

آیینه‌ات آغازگر شیدایی است

آیین تو مهد رویش زیبایی است

هر نقشی از آسمان راز تو حسین

یادآور خاطرات عاشورایی ا­ست

عاشق آن به که دایم در بلا بی

ایوب آسا به کرمان مبتلا بی

حسن آسا به دستش کاسهٔ زهر

حسین آسا به دشت کربلا بی

ز تو حیف است بازویت بیافتد

و زخمی بین ابرویت بیافتد

چه می‌شد وقت جان دادن عزیزم

سرم بر روی زانویت بیافتد