باز سینای دلم را طورهاست

باز در نای وجودم، شورهاست

کیست کاین‌سان در تکلّم با من است؟

با من است این یار پنهان، یا من است؟

چون به «دارالعشق»، یعنی کربلا

بار افکندند ارباب ولا

هر که از آن وعده‌گاه افتاد دور

عشق کردش جذب تا یابد حضور

بشْنوید، ای دوستان خوش‌خصال!

از «حبیب بن مظاهر» شرح حال

فیض دیدار رسول ذوالجلال

شد نصیب او چو ارباب کمال

دید «مسلم» را «حبیب» حق‌پرست

با همه بی‌رنگی‌اش، رنگی به دست

گفت با زاریش کای دیرینه‌دوست!

وی که دانم طالب مغزی، نه پوست!

باز یادم آمد از تقریر عشق

بر مرید عشق، پند پیر عشق

گفت با من: در دیار کربلا

بود پیری، خضر دریای صفا

شد چو وارد شه، به دشت کربلا

گشت اندر کوفه، غوغایی به پا

شد به بازار، آن زمان روزی «حبیب»

دید بر پا گشته اوضاعی غریب

چون حبیب بن مظاهر شد خبر

از غریبیّ شه جنّ و بشر

پس ز کوفه کرد عزم نینوا

کرد آهنگ دیار کربلا

از آن زمان که به می‌خانه‌ات، مقام گزیدم

دو چشم مست تو، ساقی! دوبار کرده شهیدم

چو از تو جام گرفتم، «حبیب» نام گرفتم

چون این مقام گرفتم، به هر چه بود رسیدم

حسین در صف هیجا، چو در نماز آمد

«حبیب»، پیش بلایش به پیشواز آمد

ز سینه ساخت سپر، تا امام عاشورا

پی نماز به درگاه بی‌نیاز آمد

گفتار دل‌کش شه و رفتار دل‌فریب

از کوفه کَند پای دل «مسلم» و «حبیب»

عاشق چو گرم شوق شود، راه عشق را

پوید به پای جان و نیندیشد از رقیب

تا که را خود عاقبت گردد به خیر؟

در مقامِ عشق، چون حرّ و زهیر

شور حق هر جا که ظاهر می‌شود

یک حبیب ‌بن مظاهر می‌شود

گلِ حیرتْ نصیبِ من کجایی؟

حبیب من، حبیب من کجایی؟

تو با آیینه‌ها سوگند خوردی

به لبخندِ خدا پیوند خوردی