برای ماندن تو آسمان چه طوفانی است

و ابر از غم خشکی چقدر بارانی است

تـرک تـرک لـب تـو آب را طـلـب می‌کرد

و پاسخش همه تدبیرهای شیطانی است

آب را آزاد کن از پنجۀ زنجیرها

از نگاه زخمی و آشفتۀ شمشیرها

از کنار بهت قرآن­‌های روی نیزه و ...

از لب صفینیان و حیرتِ تکبیرها

مرهمی بگذار روی زخمِ باز آسمان

دستمالی خیس، بر پیشانیِ تقدیرها

ای وارث مادری سراپا خوبی

کم نام و نشان‌­ترین گل محبوبی

از چشم زمانه هم تو رو می­‌گیری

از بس که شبیه فاطمه محجوبی

این‌قدر بگو غریب و مظلوم چرا؟

از مجلس اوست شیعه محروم چرا؟

زهرا! تو مگر که چند دختر داری؟

پنهان شده نام ام‌ ­کلثوم چرا؟

بابا نگاه پر شررم درد می‌کند

قلب حزین و شعله‌ورم درد می‌کند

از بس برای دیدن تو گریه کرده‌ام

چشمان خیس و پلک ترم درد می‌کند

باران و زخم و خنجر، یعنی برادر من

عباس! دست‌هایت گل‌های پرپر من

می‌بویمت برادر، بوی بهشت دارند

این زخم‌ها که هستند باغ معطر من

تشنه‌لب آمدم به‌سوی غمت

تا کمی حس کنم جهانت را

حس کنم می‌روی که برداری

بیرق سرخ باغبانت را

هوای العطش نای گلِ اناری شد

ترانه خشک شد و آب، زخمِ کاری شد

ضریح زخم بلندش در آن تبسم سرخ

هوای بالِ هزار آسمان، قناری شد

دستی که طرح چشم تو را مست می‌کشید صد آسمان ستاره از این دست می‌کشید

برد بلند شرقی پیشانی‌ات به روز خورشید را به کوچۀ بن بست می‌کشید

دست‌های توتکیه گاهم بود، دستت افتاد و پشت من خم شد سایه‌ات ازسر حسینت آه، سایه‌ات از سر حرم کم شد کهنه سرباز سرفراز حسین، تا که دیدم سرت شکسته شده باز محراب مسجد کوفه، پیش چشمان من مجسم شد

که گفته است معجزه

تنها کارِ پیامبران است

عمری غبار حضرت معصومه‌ایم ما

تا در جوار حضرت معصومه‌ایم ما

هرچند بار حضرت معصومه‌ایم ما

در سایه سار حضرت معصومه‌ایم ما

اهل دیار حضرت معصومه ایم ما