از خاک پای زائر تو کیمیا شدن مس بودن به لطف نگاهت طلا شدن

کار دلی که هست دخیل تو عاقبت  باشد که مثل آن گره کور وا شدن

دلگیر، دلخسته، پریشان، راه رفتم

نوری نمی‌دیدم به سمت ماه رفتم

همدرد تنهایی ما بی او که می‌شد؟

قم بی حضورش شهرکی متروکه می‌شد

برآب عصا را گرنمی‌زد دخت موسی

یکباره سیل بی امان می‌برد ما را

وقتی دلم کنار ضریح تو جا گرفت نوری ز فیض کوثر بی انتها گرفت یادم نمی‌رود که ز الطاف مرقدت هر بار قلب مردۀ من هم شفا گرفت شد پای بوس خاک در آستانه‌ات تا از کرامت حرم تو صفا گرفت  

همسایه، سایه‌ات به سرم مستدام باد

لطفت همیشه زخم مرا التیام داد

وقتی انیس لحظۀ تنهایی‌ام تویی

تنها دلیل اینکه من اینجایی‌ام تویی

آفتاب آسمان مجد و رحمت زینب است

حامی توحید و قرآن و ولایت زینب است

درّ دریای فضیلت، عنصر شرم و عفاف

قهرمان عرصۀ صبر و شهامت زینب است

بخوان برای خدا خطبه‌ات شنیدنی است و این حماسه به دست تو آفریدنی است بتاب بر شب این شهر یخ زده خورشید بگو که ماه تو بر نیزه نیز دیدنی است  

 دل پـیـرهــن مشـکـی خـود را پوشیـد

                اشک از در و دیوار زمین می جوشید

                                                                    فریاد "قَد إنکَسَرتَ ظَهری" برخاست

                                                                    وقـتی که عـمـو جام شهـادت نوشـیـد

کاش می‌گشتم فدای دست تو

تا نمی‌دیدم عزای دست تو

خیمه‌های ظهر عاشورا هنوز

تکیه دارد بر عصای دست تو

یک کودک شش ماهه در آن روز، بر روی دست عرش جان می‌داد

با اهرم فوارۀ خونش، ارکان هستی را تکان می‌داد

خاموشی‌اش پر بود از فریاد، با یک پیام آتشین بر لب

وقتی که در گلدستۀ غیرت، خون گلوی او اذان می‌داد

ز شرم روی ماهش آب شد آب

ز شوق دیدنش بی تاب شد آب

نه بر لب‌های خود آبی رسانید

نه از لب‌های او سیراب شد آب

کنار دل و دست و دریا، اباالفضل

تو را دیده‌ام بارها؛ یا اباالفضل

تو از آب می‌آمدی، مشک بر دوش 

و من در تو غرق تماشا؛ اباالفضل

از بلا پروا کجا دارد دل دریایی‌ات  راه بر طوفان ببندد قامت سینایی‌ات  سینه‌ات جولانگه امواج طوفان بلاست  شور اقیانوس دارد، دیدۀ دریایی‌ات