منم امّ‌البنین و دل غمینم

غمین از داغ جانسوز بنینم

بقیع را زاشک خود دریا نمایم

به یاد کربلا غوغا نمایم

او می‌وزد به حافظۀ تلخ مرده‌ها

طوفان نوح می‌رسد ای سر سپرده‌ها

طوفان نوح می‌رسد و سیل می‌خورد

چون تازیانه بر رخ سیلی نخورده‌ها

صد کربلاست زینب و صد کربلا حسین

ستر خداست زینب و خون خدا حسین

با پای دل صبور و وفا دار مانده است

تا پای جان سراسر این راه با حسین

صحرای داغ بود و تن ماهپاره‌ها

خون می‌چکید از شب بهت ستاره‌ها

یاقوت سرخ؟ جزع یمانی؟ عقیق ناب؟

خون خدا فراتر ازین استعاره‌ها

ای زینت پدر، گل عالی تبار عشق

ای وامدار نام شما، اعتبار عشق

آیینۀ تمام نمای شکوه یاس

زیباترین کلام رسا در مدار عشق

خواهر شدی که زخم به مرهم بدل شود

مادر شدی که صبر بیاید به کار عشق

زینب تمام بار جهان را به دوش داشت

داغ کبوتران جوان را به دوش داشت

بغض هزار ابر سترون به شانه‌اش

اشک هزار رود روان را به دوش داشت

ماه از دل شکستۀ خواهر خبر گرفت

مثل هلال خم شد و نام صفر گرفت

وقت سفر رسید و کسی آب هم نریخت

پشت کبوتری که غریبانه پر گرفت

 آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام

مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام

برگشته‌ام بدون برادر، ازین سفر

برگشته‌ام شکسته و اندوهگین، سلام

غصه دارد ماه باشی، ماه نشناسد تو را

راه باشی و مسیر راه نشناسد تو را

سخت‌تر اینکه تو بشناسیش روی نیزه‌ها

خواهرش باشی، ولیکن … آه! نشناسد تو را

جهان ز مولد زینب چو خویشتن آراست

عنایت ازلی جلوه کرد از چپ و راست

زنی چگونه زنی فخر عالم و آدم

زنی که چون پدر و مام عروه الوثقی است

ولیّه الله و عین‌الله و لسان الله

زنی بزرگ که الگوی دانش و تقوا است

آرامش زیبای دو دریاست نگاهش

این دختر آرام و صبوری که رسیده

از شوق، علی سفره به اندازۀ یک شهر

انداخت، به شکرانۀ نوری که رسیده

تأسیس کربلا نه فقط بهر ماتم است

دانش‌سرای مکتب اولاد آدم است

از خیمه‌گاه سوخته تا ساحل فرات

تعلیم‌گاه رهبر خلق دو عالم است