مادر نشسته سیر تماشایشان کند

هنگام رفتن است، مهیایشان کند

عون است یا محمّد؟ فرقی نمی‌کند

در اشک‌های بدرقه پیدایشان کند

چه سخت بود زنی اشک را بخشکاند

صبوری‌اش جگر کوه را بلرزاند

در التهاب وداعی که بازگشت نداشت

زمین حادثه را دور سر بگرداند

ای مظهر صبر! مادرم من! خوبم

از عشق حسین سخت در آشوبم

اینجا که تمام لحظه‌ها دیوارند

دل را به در شهادتم می‌کوبم

این سهم مادرانۀ عشقی نجیب که

می‌پرورد به دامن خود عطر سیب که

روزی سبک، بچیند و با دست‌های خود

تقدیم سرخ ساحت پاک حبیب که

روز عجیبی است روزی عجیب

کبوتران تشنه از آب دوری می‌کنند

سلام باد به اسطورۀ حیا زینب

یگانه آینۀ عصمت خدا زینب

شکوه صبر علی در قیام عاشورا

قوام قائمۀ عشق کربلا، زینب

بگذار نسیمی بوزد عطر تنت را

بالا بزند گوشه‌ای از پیرهنت را

بگذار که در ظهر تماشایی این دشت

آفاق ببیند هیجان بدنت را

ای آب! باید بعد از امروز، از شرم، چشمت کور باشد

این ماهیِ کوچک چگونه، در پنجۀ ساطور باشد؟

چشم انتظار طفل من نیست، آسیه‌­ای در ساحل نیل

گهوارۀ داغش قرار است، طعمه برای تور باشد

آسمان در آتش سوخت، با زبانه‌­ای کوچک

لحظه‌­ای که سر افتاد، روی شانه­‌ای کوچک

تازه شد دهان تیر، شعبه شعبه لب تا لب

چید از درخت نور، نوبرانه­‌ای کوچک

این پرندۀ بی پر، تازه بال واکرده

روی نیزه می­‌سازد، آشیانه‌­ای کوچک

آسمان رفته به پابوسی ماهی که ندارد

خیره مانده­ است از امشب به پگاهی که ندارد

ماه، تابیده سرنیزه به هر ذره از عالم

می­­‌رود با سر بی‌­تن به گناهی که ندارد

دیروقت است؛ بگویید بتازند سواران

به تن خستۀ سردار و سپاهی که ندارد

اینان کم از دو لالۀ احمر که نیستند

از یاوران خوب تو کمتر که نیستند

هر چند نور چشم من، اما عزیزتر

از حنجر بریدۀ اصغر که نیستند

او باغبان خستۀ گل‌های چیده است

اندازۀ تمام بشر داغ دیده است

از گریه‌هاش دشت پر از رود می‌شود

یک زن که از حوالی باران رسیده است