غروب شد و نگاه ستاره‌های بنفش

میان آتشی از غم دوباره پرپر شد

زن ابرهای دلش را به آسمان بخشید

و قاب کوچک چشمش پر از کبوتر شد

مادر دوباره شانه زد موی جوانان را

بوسید موج زلف‌های عنبرافشان را

آنگاه دنیا ناگهان چشم تماشا شد

از ماوراءالنهر تا مرز خراسان را

دیگر نه تاب مانده به سینه، نه دل، قرار

افتاده جسم اطهرتان توی کارزار

ای چشم‌های پاک شما گرمی دلم

ای دست‌های سبز شما معنی بهار

از دشت سمت خیمه می‌آید کسی مگر؟

گویا دلش شکسته ز سنگینی خبر

داغی بزرگ بر دل پاکش نشسته است

داغی به وسعت غم آدم، نه! بیشتر!

جانم فدات یار عزیزم، برادرم

همراه خوب کودکی‌ام، نیم دیگرم

افتاده‌ای میانۀ میدان به خون چرا؟

بالت شکسته است چرا پس کبوترم؟

یادت نرفته قول من و تو بجاست ... نه؟

گفتی که بی‌تو از شب دنیا نمی‌پرم

فرصت کم است، دامن من را رها کنید

وقتش رسیده نذر پدر را ادا کنید

وقتش رسیده، نوبت جانبازی شماست

جان را فدای خامس آل عبا کنید

شیران نسل جعفر طیار، یا علی

رخصت اگر نداد مبادا حیا کنید

و بعد نام تو بود و دو سطر از خورشید

دو دست کز افقی دور دست می‌تابید

همان دو قافیه از شعر شمعدانی‌ها

دو یادگاری زینب، دو آفتاب امید

پر کرده چشمانی، چقدر عاشق، نگاهش را

خورشید حالا زل زده چشمان ماهش را

شوری مجدد خیمه‌ها را ملتهب کرده‌ست

مادر مهیا کرده داغ روبراهش را

دو نوجوان مصمم، دو آفتاب مبرهن

دو گردباد مهاجم، دو شعله پوش زره تن

دو سهم دامن زینب، سرود آینه بر لب

چهار شانه و زیبا، سیاه چشم و فروتن

هر دو سرشار از عطش در آرزوی آتشند

هر دو مشتاق و غزلخوان رو به سوی آتشند

گاهی از آیینه می‌گیرند ردِ روشنی

گاه چون پروانه‌ها در جستجوی آتشند

مادر، فدای انتظار چشم‌هایت

جان می‌پذیرم در بهار چشم‌هایت

آخر چرا در انتظار و اضطراب است

شهر پر از اشک و غبار چشم‌هایت؟

پلکی بزن، مقابل چشمان مادرت

واگویه کن، شکوه سحرگاه آخرت

اینجا هنوز، فرصت پرواز باقی است

خود را گره بزن به بلندای باورت