چون به دشت کربلا، سلطان عشق

مانْد تنها در صف میدان عشق

لشکر غم، حمله‌ور از شش طرف

دشمنان از چار جانب بسته صف

خرد‌سالی در حریم شاه بود

نام او شه‌زاده عبدالله بود

عاقبت خود را ز زینب وارهانْد

خویشتن را در حضور شه رسانْد

چون به «دارالعشق»، یعنی کربلا

بار افکندند ارباب ولا

هر که از آن وعده‌گاه افتاد دور

عشق کردش جذب تا یابد حضور

روز عاشورا چو قوم دین‌تباه

حمله‌ور گشتند بر خرگاه شاه،

گرم شد بازار هفتاد و دو تن

مشتری، ‌حق؛ جنس،‌ جان؛ جنّت، ‌ثمن

ای دریغا! عمر شد صرف گناه

چهره‌ی دل از معاصی شد سیاه

شست‌وشوی ظاهری نبْوَد مفید

کی سیه زین شست‌وشو گردد سفید؟

افتاد تا که از تن آن شه‌سوار، دست

بگْشود خصم او ز یمین و یسار، دست

ناچار شد دچار اجل، تن به مرگ داد

بی‌دست چون جدال کند با هزار دست؟

در دشت کین، چو خسرو دین، خسته شد ز جنگ

زد تکیه ‌بر سنان که کند ساعتی درنگ

ناگاه ظالمی ز گروه ستم‌شعار

آزرده ساخت، جبهۀ نورانی‌اش به سنگ

«ایّها السّاقی! اَدِر کأس‌الولا»

                        تا بگویم داستان کربلا

بازگویم داستان عاشقی

                        لب فروبندم ز ذکر مابقی

گر چه هر عضوی به جای خویشتن

                        با اهمّیّت بُوَد در مُلک تن

لیک هر عضوی چه از بالا، چه پست

                        در شدائد چشم دارد سوی دست

شد به سوی خیمۀ بیمار عشق

                        تا سپارد در برش اسرار عشق

بر سر بالین او بنْشست شاه

                        شد به برج دین، قِران مهر و ماه