دلا! بکوش که آیینۀ خدات کنند  

به خود بیایی و از دیگران جدات کنند

بکش ز سینه‌ات آهی اگر حواله شود  

بریز قطرۀ اشکی، اگر برایت کنند

والشمس چیست؟ جلوۀ روی تو یا حسین 

واللیل آیتی است ز موی تو یا حسین

سرچشمۀ بقاست به فتوای عاشقان 

یک جرعه از زلال سبوی تو یا حسین

ای جهان غرق تمنایت، حبیبی یا حسین! 

ای بهشت ما تولایت، حبیبی یا حسین!

می‌شوی موسی کلیم اللَّه وقتی بنگرد 

برقی از طور تجلایت، حبیبی یا حسین

دلا! بسوز که هنگام اشک و آه شده است 

دو ماه، جامۀ احرام مات سیاه شده است

حکایت دل ما و غم غریب حسین 

حدیث جاذبۀ کهربا و کاه شده است

سحر چون پیک غم از در درآید

شرار از سینه، آه از دل برآید

درای کاروانی از وطن دور

به گوش جان ز دیوار و در آید

هلال من! کجا بودی؟ بیا دور و بَرَت گردم

مقیم آستانت باشم و خاک درت گردم

دو چشمم، چشمه‌ی آب است و سقّای تو در خواب است

اگر رخصت دهی با اشک خود، آب‌آورت گردم

شب است و دشت، هیاهوی مبهمی دارد

ستاره‌سوخته‌ای، صحبت از غمی دارد

شب است و بر لب شطّ فرات، زمزمه‌ای است

به پای نخل که گیسوی درهمی دارد

تا شعاع نور خود را، آفتاب از من گرفت

صبر و آرامش، عنان با صد شتاب از من گرفت

ذوالجناحم من، بُراق «لیله ‌الاسرا»ی عشق

حسرت معراج جانان، صبر و تاب از من گرفت

شنیدم خون ثارالله چون ریخت

شفق هر صبح و شام از دیده خون ریخت

حدیث کربلا شد عافیت سوز

فلک ماتم نشین شد هر شب و روز

جز او بقیع زایر خلوت‌نشین نداشت

در کوچه باغ مرثیه‌ها خوشه‌چین نداشت

نجوای غمگنانه‌ی این مادر صبور

تأثیر کمتر از نفس آتشین نداشت

آب فرات! موج مزن، پیش روی من

رفتیم و مانْد بر دل تو، آرزوی من

آب فرات! در شکن پیچ و تاب تو

افتاده عکسِ موجِ پریشانِ موی من

من که وقف عاشقی کردم سرم را، زینبم!

پاس‌داری کن پس از من، سنگرم را زینبم!

با سرانگشت محبّت، پاک کن اشک مرا

تا به حسرت بنْگرم دور و برم را زینبم!