شب است و دشت، هیاهوی مبهمی دارد

ستاره‌سوخته‌ای، صحبت از غمی دارد

شب است و بر لب شطّ فرات، زمزمه‌ای است

به پای نخل که گیسوی درهمی دارد

شب است و ماه به هر خیمه‌ای که می‌نگرد

نشسته مادری و بزم ماتمی دارد

شب است و دشت، به خون خفته؛ خیمه، سوخته است

به وسعت ابدیّت، جهان غمی دارد

شب است و سنگ صبوری به ناله می‌گوید

کجاست دُرّ یتیمی که هم‌دمی دارد؟

شب است و شمع دل دختر «رسول الله»

برای آب شدن، فرصت کمی دارد

شب است و سایه‌ی اهریمنی شتاب‌آلود

رَود به سوی سلیمان که خاتمی دارد

شب است و داغِ جگرسوزِ سینه‌ی مظلوم

ز اشک فاطمه، امّید مرهمی دارد

شب است و این همه غم، در عوالم ملکوت

خدا گواست، پیمبر چه عالمی دارد

شب است و ماتم اصغر گرفته است، رباب

ز گاهواره‌ی او، چشم برنمی‌دارد

شب است و قافله‌سالار شاهدان شهید

به دست، مشعل و بر دوش، پرچمی دارد

شب است و بر سر سجّاده‌ای پُر از اخلاص

بلند‌‌قامت عصمت، قد خمی دارد

شب است و زینبِ دور از حسین می‌داند

نفس کشیدنِ بی‌او، چه ماتمی دارد

شب است و ذکر حسین و «شفق» که شکر خدا!

برای راز دل خویش، محرمی دارد