در بررسی قیام عاشورا به ترتیب تقدم زمانی وقایع، سخن را از داستان تلخ تنهایی ناگهانی مسلم بن عقیل (ع) در شهری که ساعتی قبل پر از یاران او بود آغاز می کنیم. با ورود مسلم به کوفه با عنوان نماینده امام (ع)، بسیاری از مردم شهر با او بیعت کردند که برخی رقم را تا چهل هزار ذکر کرده اند.

از پرهاى سوخته و خیمه هاى خاکستر، چهل روز مى­‌گذرد؛ از شانه هاى بى­ تکیه­ گاه و چشم ­هاى به خون نشسته، از لحظاتى که سیلى می‌وزید و صحرا در عطشى طولانى، ثانیه هایش را به مرگ مى‌بخشید.

بسم الله الرحمن الرحیم

این نامه محمد سجاد سکوت است به امام زمانش:

«امام زمانش» را که می‌خواستم بنویسم هزار بار خودم را سرزنش و لعنت کردم که آخر چطور می‌توانم نام خودم و شما را در یک سطر و آن هم با فاصله‌ای به اندازه یک «به» بنویسم؟!

اما یاد حدیث جد بزرگوارتان امام رضا (ع) افتادم که فرمودند: «امام برادری همسان است». وقتی شما از همه چیز من با خبرید، وقتی می‌دانید که چقدر شما را در زندگی‌ام، در درسم و در کارم به حساب می‌آورم، دیگر جایی برای تعارف تکه پاره کردن ندارد!

در مجموع شش نظر مشهور که در اینجا نقل می شود، الحاق رأس شریف سیدالشهداء علیه السلام به بدنشان در روز اربعین سال 61 ه.ق. از همه مشهور تر است.

کاروان امام حسین (ع) بعد از خروج از مدینه و حج نا‌تمام آن حضرت، بایاران و خانواده و همراهانش به سوی کوفه حرکت کردند و منزل به منزل به کوفه نزدیک می‌شدند.

ذریه پیامبر ^{صلی الله علیه وآله و سلم} وارد شهر شدند.کوفیان در اطراف راه ایستاده اند تا اسیران خارجی را ببینند. به گمانم دیگر آستانه صبر پیامبر تا اینجا قد ندهد؛ کاش از دروازه ای وارد می­‌شدند که کسی نتواند آنان را ببیند! چگونه بدون معجر می­توان از میان این همه نا­محرم عبور کرد. آن هم چه کسی؟ عقیله العرب. تا اباعبدالله الحسین بود احدی نمی‌توانست از نزدیکی اش عبور کند چه برسد به اینکه ...

بعد از واقعهٔ عاشورا عمر سعد لعنت الله علیه اهل حرم امام حسین (ع)  وبازماندگان از آن واقعه را برای تسلیم کردن به عبید الله بن زیاد لعنت الله علیه به شهر کوفه آورد اما چگونه آن ملعون اسرایی را که عزیزان پیامبر بودند بدان شهر شوم آورد.....