سلیمان بن صرد خزاعی از بزرگان و رهبران شیعه عراق و از اصحاب و یاران نزدیک امامان نخستین شیعه است که در بیشتر حوادث سیاسی، به ویژه جنگ‌های دوران امام علی (ع) و امام حسن (ع) در کنار امامان حضور داشته و سابقه درخشانی از خود به جای گذاشته است. وی با اینکه طلایه‌دار نهضت دعوت از امام حسین (ع) برای آمدن به عراق است، اما خود در حادثه عاشورا غایب بوده است. درباره علت غیبت او در حادثه عاشورا همواره دیدگاه‌ها و احتمال‌هایی مطرح بوده است که در این نوشتار به نقد و بررسی آن‌ها پرداخته می‌شود.

این روایت فقط دربرخی کتاب‌ها گزارش شده است. اما اینکه روایت تاریخی فقط در کتابی نقل شده باشد آن را مستند نمی کند بلکه باید در کتب و اسناد دیگر هم نقل شده باشد تا اعتبار و اطمینان حاصل شود که چنین واقعه‌ای رخ داده است.

در میان گزارش‌های تاریخی به طور مشخص از محل دفن حضرت علی اصغر (ع) سخن به میان نیامده است. بنابراین از نگاه تاریخی فقط می‌توان گفت که ایشان احتمالا در کنار خیمه ها همان جایی  سیدالشهدا (ع) دفنشان کردند هستند.

گزارشی وجود دارد که سر امام حسین (ع) هنگام ورود اهل‌بیت به کوفه، بر سر نیزه آیه‌ای از قرآن را تلاوت فرمود. اما در مجلس یزید چنین گزارشی نداریم.

وقایع عاشورا و بعد از آن، در زمرۀ اموری هستند که تا تاریخ زنده است شگفتی آدمی را برمی‌انگیزد و اوج مظلومیت اهل بیت (ع) را در تمامی اعصار، فریاد می‌زند. خداوند متعال به وسیله امام حسین (ع) حجت خویش را نه تنها بر مردم آن زمان، بلکه تا دنیا دنیاست بر همۀ مردمی که داستان شهادت امام حسین (ع) و اسارت خاندان مکرم ایشان به گوش آنها می‌رسد، تمام می‌کند.

پس از کشته شدن امام حسین (ع)، سپاهیان عمر بن سعد سر مبارک آن حضرت را بر سر نیزه قرار دادند و آن را در شهرها گرداندند. در تاریخ آمده است که افرادی راس مقدس آن امام را در حالی که  آیاتی از قرآن کریم از جمله آیه 16 سوره کهف تلاوت می‌کردند، مشاهده کردند.

آیا امام سجاد (ع) قیام مختار را تأیید کرد؟ وقتی مختار به حکومت رسید قول داد که بعد از کشتن قاتلین شهدای کربلا حکومت را به شورایی می‌سپارد تا آنان حاکم را انتخاب کنند. چرا مختار این حرف را زد؟ چرا او بعد از کشتن قاتلین شهدای کربلا و شکست دادن ارتش شام، حکومت را به امام سجاد (ع) نداد؟

از لابه‌لای تاریخ و از تصریحات وقایع‌نگاران به دست می‌آید که برگزاری جشن در روز عاشورا مثل روز عید و شادی و شادمانی از بدعت‌های اوباش بنی‌امیه و کارگزاران آن‌ها مثل حجاج بن یوسفو همفکرانشان از قبیل حاکمان بنی ایوب، می‌باشد.

بنی‌امیه در این روز لباس جدید می‌پوشیدند و خود را آراسته و سرمه به چشم می‌کشیدند و به یکدیگر تبریک می‌گفتند... و تا حکومت آنان برقرار بود، این‌گونه مراسم اجرا می‌شد.

موافق احادیث صحیح ، روا نیست که جز امام ،غسل و دفن و کفن امام را بر عهده گیرد، پس اگرچه به‌حسب ظاهر طایفه بنی اسد حضرت سیدالشهدا (ع) را دفن کردند اما مشخص می‌شود که امام زین‌العابدین (ع) در هنگام دفن آن حضرت حاضر بوده‌اند.

این مقاله قسمتی از پرونده «پر تخریب ترین بنای ماندگار تاریخ» است.

در ارتباط با محل دفن سر مقدس امام حسین-علیه‌السلام- ، نقل‌های متفاوتی وجود دارد که هرکدام از این نظریات مستند به منابعی هستند و ما در این نوشتار به صورت خلاصه این نظریات را بررسی می‌کنیم..