زینبا! روز جدایی، نرسیده است، هنوز
جای اشک از مژه‌ات، خون نچکیده است، هنوز
آن قَدَر مویه مکن، آه مکش، اشک مریز
روز فریاد و فغانت، نرسیده است، هنوز
چه سرزمین بُوَد این دشت پُر شرار؟ برادر!
که شد دلِ منِ محزون به غم دچار، برادر!
از آن زمان که به این دشت غم‌فزا برسیدم
نه صبر مانده به دل، نی به تن قرار، برادر!
در کربلا چو قافلۀ غم گشود بار
از غم هزار قافله آمد در آن دیار
آمد هلال ماه عزا، در عزا شدند
بدران آسمان ولایت، هلال‌وار
ای صبح! کز جگر، دم سردی کشیده‌ای
در ماتم حسین، گریبان دریده‌ای
ای مهر! اگر تو نیز عزادار نیستی
تیغ شعاع از چه سرا‌پا کشیده‌ای؟
هلال ماه عزا از افق دمیده، خمیده
کدام بار غمش بوده تا خمیده دمیده؟
به یاد فرق علی اکبر و خمیده قد شه
جبین ماه گرفته، قد هلال خمیده
ای در غم تو ارض و سما خون گریسته!
ماهی در آب و وحش به هامون گریسته
وی روز و شب به یاد لبت، چشم روزگار
نیل و فرات و دجله و جیحون گریسته!
پیکی خمیده‌قامتم آید به دیده، ماه
چون قاصدی که با خبرِ بد رسد ز راه
با صد هزار قصّۀ جان‌کاه می‌رسد
پیداست بوده کوهی و از غم شده است، کاه
آب بقا که در ظلمات است، جای او
باشد سیاه‌پوش، هنوز از برای او
لب‌تشنه جان سپُرد به خاک آن که تا ابد
در چشم آب، سرمه شود خاک پای او
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
