بی‌گل رویت، پدر! از زندگی دل برگرفتم
دست شستم از دو عالم، چون تو را دلبر گرفتم
یاد داری قتلگه، نشناختم جسم شریفت؟
خم شدم، بابا! نشانت را ز انگشتر گرفتم
اگر که دیده‌ی خون‌بار من امان می‌داد
کنار خاک تو، شرح دلم، زبان می‌داد
تو بوده‌ای همه ره را و دیده‌‌ای که چسان
دلم به بوته‌ی عشق تو، امتحان می‌داد
یزیدا! از این رأس انور چه خواهی؟
از این بوسه‌گاه پیمبر چه خواهی؟
سری را که زهرا به دامان نهاده
بُریدیّ و دیگر از این سر چه خواهی؟
اندر سریر ناز، تو خوش آرمیده‌ای
شادی از آن که رأس حسین را بریده‌ای
مسرور و شاد و خرّم و خندان به روی تخت
بنْشین کنون که خوب به مطلب رسیده‌ای
چون جمله را یزید، به بزم شراب خواست
ساغر گرفت و از دل زینب، کباب خواست
پیمانه کرد خالی و از کاسه‌های چشم
زآن تشنگانِ بی‌کس و مظلوم، آب خواست
تا چند زنی ظالم! چوب این لب عطشان را؟
بردار از این لب‌ها، این چوب خزیران را
آخر نه تو را این سر، مهمان بُوَد؟ ای کافر!
تا چند روا داری، آزردن مهمان را؟
پیمود چون ز کوفه، جرس، راه شام را
از صبح کوفه دید توان، شامِ شام را
کم‌تر ز اهل کوفه نشد، جور اهل شام
شرح کدام گویم و وصف کدام را؟
جمعی که خلق شد دو جهان از برایشان
دادند در خرابه‌ی بی‌سقف، جایشان
آنان که بودشان به سر نُه سپهر، جای
مجروح از پیاده‌رَوی بود، پایشان
آنان که برگزید ز عالم، خدایشان
دادند در خرابه‌ی ویرانه، جایشان
آن‌ها که بود درگهشان تکیه‌گاه خلق
خشت خرابه گشت، چرا متّکایشان؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
