با لبان تشنه آن ساعت که افتادی به خاک
لَم تَقُل شیئا سِوا: قُم یا اخا! أدرِک اخاک!
مشک دور از دست گریان است و قدری دورتر
مانده بر صحرا لبی خندان و جسمی چاک چاک
یا اباالفضل! تو نور بصر فاطمه‌ای
کعبه‌ی عشق جهان در حرم علقمه‌ای
ساقی تشنه لبان! تشنه لب آب چرا؟
کودکان منتظر آب و تو در خواب چرا؟
تویی که شهره بر امّ‌البنینی
خدا را، مظهر صدق و یقینی
تویی شه بانوی بیت ولایت
که بر زهرای اطهر جانشینی
«پُر بُوَد اجسام هر لشکر ز شاه
زآن زنندى تیغ بر اعداى جاه»
«شه یکى جان است و لشکر پُر از او
شاه چون آب است و آن اجسـام، جو»
هر چند ابوالفضائلم می‌دانند
هر جا ز فتوّتم سخن می‌رانند،
امّا خجلم ز روی طفلان، که مرا
با مشک تُهی هنوز سقّا خوانند
تو و مشک و دو چشم تر اباالفضل
و نخلستانی از خنجر اباالفضل
فرات از شرم، چکه‌چکه شد آب
پس از دستان آب آور، اباالفضل
دل من فدای دو دست اباالفضل
به قربان چشمان مست اباالفضل
ربود از همه ساقیان گوی سبقت
به چوگان دل، ناز شست اباالفضل
ألا ای روح دریاها، ابوالفضل!
تویی باب‌الحوائج «یا ابوالفضل»
بدون تو گره‌خورده به کارم
بیاور دست‌هایت را ابوالفضل
درون سینه دارد جا ابالفضل
حضور عشق در دل‌ها ابالفضل
عجب گفتند «یکفی بالاشاره»
در این دنیا و آن دنیا ابالفضل
شراره می‌کشدم آتش از قلم در دست بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟
قلم که عود نبود آخر این چه خاصیتی است که با نوشتن نامت شود معطر دست؟
حدیث حسن تو را نور می‌برد بر دوش شکوه نام تو را حور می‌برد بر دست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
