خوشا جانى که جانانش حسین است
خوشا دردى که درمانش حسین است
بُوَد فرمان‌رواى کشور دل
خوشا مُلکى که سلطانش حسین است
مهر تو را به عالم امکان نمی‌دهم
این گنج، پُربهاست؛ من ارزان نمی‌دهم
گر انتخاب جنّت و کویت به من دهند
کوى تو را به جنّت و رضوان نمی‌دهم
اى قبله‌ی راز! یا اباعبدالله!
وى روح نماز! یا اباعبدالله!
خود راز خداوندى و کوى تو بُوَد
خلوت‌گه راز، یا اباعبدالله!
سلام ما به تو! اى سوّمین امام! حسین!
که در حضور تو مهدى کند سلام، حسین!
سلام بر تو که در زیر تیغ با لب خشک
براى شیعه فرستاده‌اى پیام! حسین!
دل از جهان بریدم و گفتم حسین حسین
عشقش به جان خریدم و گفتم حسین حسین
دادند چون که باده‌ی قالوا بلى مرا
ز آن جرعه‌اى چشیدم و گفتم حسین حسین
دلى که سوخت ز غم، شمع محفلش سازند
به همنشینى پروانه، نائلش سازند
دل شکسته بباید که ظرف غم گردد
کسى که درد ندارد، چه با دلش سازند؟
من هر چه دارم از در میخانه یافتم
کام دو عالم از لب پیمانه یافتم
کردم بناى هستى خود را ز مى، خراب
تا گنج عشق از دل ویرانه یافتم
اى نگاهت ز کیمیا بهتر!
خاک راهت ز توتیا بهتر!
زخم مهر تو خوش‌تر از مرهم
درد عشق تو از دوا بهتر
تا بُوَد شمع بر هوا، محتاج
تا بُوَد درد بر دوا، محتاج،
آن چنانى که ماهى و مرغند
هر دو بر آب و بر هوا، محتاج،
از حسین است پایدار، نماز
وز قیام وى استوار، نماز
نخل سرسبز نهضت او راست
آب از خون و برگ و بار، نماز
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
