چون حبیب بن مظاهر شد خبر

از غریبیّ شه جنّ و بشر

پس ز کوفه کرد عزم نینوا

کرد آهنگ دیار کربلا

از آن زمان که به می‌خانه‌ات، مقام گزیدم

دو چشم مست تو، ساقی! دوبار کرده شهیدم

چو از تو جام گرفتم، «حبیب» نام گرفتم

چون این مقام گرفتم، به هر چه بود رسیدم

حسین در صف هیجا، چو در نماز آمد

«حبیب»، پیش بلایش به پیشواز آمد

ز سینه ساخت سپر، تا امام عاشورا

پی نماز به درگاه بی‌نیاز آمد

گفتار دل‌کش شه و رفتار دل‌فریب

از کوفه کَند پای دل «مسلم» و «حبیب»

عاشق چو گرم شوق شود، راه عشق را

پوید به پای جان و نیندیشد از رقیب

تا که را خود عاقبت گردد به خیر؟

در مقامِ عشق، چون حرّ و زهیر

شور حق هر جا که ظاهر می‌شود

یک حبیب ‌بن مظاهر می‌شود

گلِ حیرتْ نصیبِ من کجایی؟

حبیب من، حبیب من کجایی؟

تو با آیینه‌ها سوگند خوردی

به لبخندِ خدا پیوند خوردی

ضیافت

به فرداست،

چنگ دل آهنگ دلکش می‌زند

نالۀ عشق است و آتش می‌زند

قصۀ دل، دلکش است و خواندنی‌ست

تا ابد این عشق و این دل، ماندنی‌ست

مرکز درد است و کانون شرار

شعله ساز و شعله سوز و شعله کار

 کوفه خاری شد و در چشم جهان بین افتاد                                   اشک مسلم شد و از بام به پایین افتاد

                                  غم عروسی است که در حال طرب می‌آید                                   و به دامادی چشمان وهب می‌آید

چون چشمه برآمده است سرسبز شود

با چشم تر آمده­ است سرسبز شود

با جاری خون به عرصۀ عاشورا

پیرانه سر آمده است سرسبز شود