اى گل که طراوت سحر دارى تو!
چون خون خداى، همسفر دارى تو
آن لالۀ عاشقى که از عاشورا
هفتاد و دو داغ بر جگر دارى تو
اى کشته‌ی اشک‌ها! به نام تو سلام!
بر شور محرّم الحرام تو سلام!
هفتاد و دو گل به کوى تو پرپر شد
بر خاک همیشه لاله فام تو سلام!
گوش کن، این داستان غم‌فزا
از حسین و کعبه و دشت بلا
دوش کردم از خردمندی سؤال
نکته‌ای را تا بگوید شرح حال
نرگسی نیست که با چشم تو در خواب نشد
جگری نیست که با شرح غمت آب نشد
مجلسی نیست که با یاد تو آتش نگرفت
روضه‌ای نیست که با داغ تو کمیاب نشد
ای هواخواهان جان‌باز حسین!
هم‌دم و هم‌راه و هم‌راز حسین!
ای ز جان‌بگْذشتگان کربلا!
ای به خون‌آغشتگان کربلا!
بر سرم افتاده هفتاد و دو شور
در دلم افتاده هفتاد و دو نور
می‌سزد هر لحظه هفتاد و دو بار
بر لب آرم وصف هفتاد و دو یار
چون به دشت کربلا، سلطان عشق
مانْد تنها در صف میدان عشق
لشکر غم، حمله‌ور از شش طرف
دشمنان از چار جانب بسته صف
بزم‌آرای قضا در کربلا
چون صلا زد عاشقان را بر بلا
تشنگان باده‌ی جام الست
آن بلا‌جویان مست می‌پرست،
روز عاشورا چو قوم دین‌تباه
حمله‌ور گشتند بر خرگاه شاه،
گرم شد بازار هفتاد و دو تن
مشتری، حق؛ جنس، جان؛ جنّت، ثمن
امتحان عشق، چون در کربلا آغاز شد
کودکی شش‌ماهه، بِین عاشقان، ممتاز شد
هر گلی کز شاخه افتاد و به خاک و خون تپید
باغبان عشق آمد با گلش، دم‌ساز شد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
