ای قلم! امشب به یاریّ‌ام شتاب

تا سرایم مدح شه‌بانو، «رباب»

آه! ای بانوی عشق‌آموخته!

حاصلت یک روز و یک‌جا سوخته!

در حدیث آمد که چون «طاهر» بمُرد

مصطفی در مکّه با خاکش سپرد

پاره‌ی دل را نهان کردی به گِل

وز رخ زیبای او برکند، دل

گل به وقت گلاب نزدیک است

لحظه‌ی اضطراب نزدیک است

لحظه‌ای که عمو به خود می‌گفت

مشک بردار آب نزدیک است

من گَردِ راه حضرت زهرا نمی‌شوم

هرگز به جای ام ابیها نمی‌شوم

او دختر پیمبر و همتای حیدر است

من جز کنیز دختر زهرا نمی‌شوم

بانوی آفتاب، ام بنین

مادر ماهتاب، ام بنین

دختری از قبیله‌ی خورشید

ای سرشت تو ناب، ام بنین

آه از آن دم! که سر از پیکر انسانی چند

شد جدا پیش رخ جمع پریشانی چند

آن چه از ظلم و ستم گشت به یک روز پدید

چشم آفاق ندیده است به دورانی چند

گریه، ای دختر رباب! مکن

نرگست، شیشۀ گلاب مکن

روی غم‌های جان، غمی مفزای

ز اشک حسرت، دلم کباب مکن

کاروانی است کز او سوز درا می‏‌آید

این درا بین که چه با شور و نوا می‌‏آید

کربلا بار دگر کرببلای دگر است

زینب غم‌زده از شام بلا می‌‏آید

خدا کند برسد خیمه تاب داشته باشد

برای مادر اصغر جواب داشته باشد

گمان نمی‌کنم از این به بعد مادر تنها

بدون کودک و گهواره خواب داشته باشد

چرا بریده بریده است گفت‌وگوی رباب

مگر که تیر سه شعبه است در گلوی رباب

دو قطره‌اش نرسیده به حنجر طفلش

چگونه آب شود مایۀ وضوی رباب؟