شاه دین چون جانب میدان شتافت

از قفایش، خواهرش گریان شتافت

ای برادر! جان من! کم کن شتاب

کم بزن بر مرکبت، جانا! رکاب

خواهرش بر سینه و بر سر زنان

                        رفت تا گیرد برادر را عنان

سیل اشکش بست بر شه، راه را

                        دود آهش کرد حیران، شاه را

کربلایی گشته‌ام، محمل کجاست؟

                        ره‌روان عشق را منزل کجاست؟

من ز خود رفتم به بوی کربلا

                        گر تو هم اهل دلی با من بیا

زینب، آن کان حیا، گنج ادب

                        زینت آغوش مادر، زین اب

گوهر والای دریای شرف

                        دختر شاهنشه مُلک نجف

آسمان‌ها را در این ماتم، غم است

                        بلکه بالاتر، خدا را ماتم است

چون منی چون می‌توان کردش رقم؟

                        خاک بر فرق من و نوک قلم!

تو کیستی؟ شده غلتان به خاک و خون بدنی

تنی جدا ز سریّ و سری جدا ز تنی

تو کیستی؟ بدنِ قطعه‌قطعه‌ای که از او

نمانده هیچ که دوزند بهر او کفنی

بیا بشنو! صدای زینب است این

صدای زخمیِ بانوی غمگین

صدای زخمی‌اش آرام جان است

خدابانو امیرِ کاروان است

خدا ـ بانوست، بی‌همتاست زینب

که دلْ پروردۀ زهراست زینب

تماشا کن، از او آزادتر کیست؟

به چشمِ دل ببین! زینب حسینی‌ست

در این میدان، اگر بانو اسیرست

تماشا کن؛ امیران را امیرست

همان که مادرش بانوی آب است

پدر عشق مجسّم بوتراب است

از قتلگاه می‌گذرد؛

پُر دل و صبور