ماه و ستاره عاشق دیدار عشق توست

خورشید، غرق دیدۀ بیدار عشق توست

باریدنی ست خون تو تا حشر، بر زمین

در قلب آسمان، غم خونبار عشق توست

ما نوکران دائم این آستانه‌ایم

با نوکری به درگهتان جاودانه‌ایم

ما با دعای مادرتان هیئتی شدیم

ممنون لطف و مرحمت مادرانه‌ایم

من آن مسافرم که دو چشمم بهاری است

بارانِ غربتم به روی گونه جاری است

من آن مسافرم که ز اجداد اطهرم

غربت برای زندگی‌ام یادگاری است

کمر بر استقامت بسته زینب

که یک دم هم ز پا ننشسته زینب

اگر زینب پناه کاروان بود

تو هم بودی عصای دست زینب

شام عاشورا شه دنیا و دین

بود اندر خیمه زار و دل غمین

گاه بودی در قیام و در رکوع

گاه با اصحاب اصل و گه فروع

آن ماتم بی‌کرانه را معنا کن

آن غربت جاودانه را معنا کن

یک بار برای زائرانت بانو!

تو ضربه‌ی تازیانه را معنا کن

میان آتش و تشویش در باد ستون خیمۀ زینب می‌افتاد

تو دست از دست می‌دادی، برادر تماشای تو را از دست می‌داد

رها شد دست تو، اما دل تو... کنار ساحل دریا، دل تو...

چقدر اینجا دل خسته زیاد است دل زینب، دل مولا، دل تو

نوشتم سر، نباید می‌نوشتم

گل پرپر، نباید می‌نوشتم

نوشتم نیزه، مثل خیمه‌ای سوخت

دل خواهر، نباید می‌نوشتم

کای مونس شکسته دلان حال ما ببین

ما را غریب و بی کس و بی آشنا ببین

اولاد خویش را که شفیعان محشرند

در ورطۀ عقوبت اهل جفا ببین