میان شهر پیچیده صدایت

چنان که اشک‌ها شد هم نوایت

تمام کوفه بانو! زیر و رو شد

ز شور بی‌امان خطبه‌هایت

در روز دهم چو شمع افروخته‌ای

در آتش بی‌کسی و غم سوخته‌ای

تا سر حد جان، حمایت از مولا را

از مادر خود فاطمه آموخته‌ای

هر چند که بی‌صبر و قراری بانو!

هرچند غریب و داغداری بانو!

در کوفۀ بی‌کسی و شام غربت

چون کوه وقار استواری بانو!

ای روح زلال! نور کوثر داری

تو عطر گل یاس پیمبر داری

در حجب و حیا آینۀ فاطمه‌ای

در وقت خطابه شور حیدر داری

بر زخم هزار لایه‌ات گریه کند

بر نیزه و طرح سایه‌ات گریه کند

قرآن هزار پارۀ عاشورا

زینب به کدام آیه‌ات گریه کند

از ابتدای مُحرّم ندیده جز خوبی

هر آنچه دیده در این غم ندیده جز خوبی

خرابه رفته و مهمان سنگ و چوب شده

میان آتش و خون هم ندیده جز خوبی

پای حرفش، مرد باید تا دم آخر بماند

دست یاری داد اگر، باید که یاریگر بماند

شعر خوب آغاز شد، حیف است بگذارم که بی عشق

بی نشان «انما» در دفترم ابتر بماند

هر جا کلاس درس شما برگزار شد

با شور و شوق روح الامین رهسپار شد

هر حرف غیر حرف شما فانی است، شکر

حرف شماست بین کتب ماندگار شد

آسمان هم خجل از چشم تو و بارانت

آخری نیست بر این گریۀ بی پایانت

آب می‌‌بینی و طفل و گل و سقا و جوان

بیشتر می‌‌شود انگار غم پنهانت

در وسعت شب سپیده‌‌ای آه کشید

خورشید به خون تپیـده‌ای آه کشید

آن لحظه که زینب به اسارت می‌رفت

بـر نیـزه ســر بریـده‌ای آه کشید