غم به دل راه نده من به غمت حساسم

دو پسر آوردم

پایش افتد خود من چند نفر عباسم

دو پسر آوردم

شیعیان حیدریم و خاک پای زینبیم

با نگاه لطف زهرا، مبتلای زینبیم

برکت یک عمر گریه بر برادرهای او

لطف فرمودند و حالا ما گدای زینبیم

شکر خدا که لطفِ تو دست مرا گرفت

مِهرت میان این دلِ ویرانه جا گرفت

امروز نه، که روز الست بربکم

با تو دلم بهانۀ کرب و بلا گرفت

دید شاه دین که زینب شد ز دست

رشتۀ صبرش ز یکدیگر گسست

بر سر زانو سر خواهر نهاد

بردباری را به خواهر یاد داد

گفت با خواهر شه دنیا و دین

ثانی زهرا مکن افغان چنین

خواهرا کم کن تو این آه و فغان

هیچ کس باقی نماند در جهان

بهر جانبازی شه دنیا و دین

کرد با خواهر وداع آخرین

پای همت در رکاب آورد شاه

رو سوی میدان دلش در خیمه گاه

ز جا برخیز ای غمخوار زینب

که رفت از دست چشم تار زینب

نمی‌دانی که در راه اسارت

چه آمد بر سرم، سالار زینب

پس از پژمردن یک باغ لاله

شده کار دل من آه و ناله

بگیر این نیمه جانم را ولیکن

نپرس از حال زهرای سه ساله

بکش دستی به قلب زار زینب

مدد کن بر دل خونبار زینب

به امدادم بیا سالار قلبم 

که افتاده گره در کار زینب

اگر چه نور چشمان ترش رفت

به دریا زد یل آب آورش، رفت

دلش خوش بود تا آن لحظه‌ای که

سوی مقتل، غریب مادرش رفت